Εγκαταλείπω το facebook, δεν θα πει προδοσία

 Ο Μιχάλης Μιχαήλ αποφάσισε να βγεί από το facebook, μετά από πολλά χρόνια εξάρτησης. Αυτά είναι όσα κέρδισε, όσα έχασε και όσα ξανακερδίζει.

«Έφυγα γιατί κόλλησα! Παραπάνω από όσο πρέπει. Ζούσα κυριολεκτικά εντός του facebook. Δεν δούλευα, σταμάτησα να κάνω όσα μου άρεσαν και αγαπούσα, το attention span μου είχε και έχει σμικρυνθεί σε βαθμό απελπισίας. Δεν είχα πλέον κανένα ενδιαφέρον για οτιδήποτε δεν σχετιζόταν με κάποια ανάρτηση στο facebook.»

Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία∙ 

βρίσκει κανείς τόσους τρόπους να επιμεληθεί 

την καταστροφή του. Ντ. Χριστιανόπουλος 

Από τον ΜΙΧΑΛΗ ΜΙΧΑΗΛ

Πριν δύο περίπου μήνες έκλεισα το λογαριασμό μου στο facebook. Ήταν μια ασχολία που μου έδινε πολλή χαρά, με έφερνε σε επαφή με πολύ κόσμο και είχε καθορίσει τη ζωή μου με κάθε τρόπο που μπορεί να φανταστεί κανείς. Γράφω αυτό το κείμενο γιατί θεωρώ πως η δική μου εμπειρία ίσως βοηθήσει κάποιους να δουν τα πράγματα από απόσταση (όπως τα βλέπω εγώ τώρα) και να χρησιμοποιήσουν τα κοινωνικά δίκτυα με έναν πιο υγιή τρόπο.

Η σχέση μου με το Facebook ή με τα social media γενικότερα ήταν μια σχέση εξαρτημένου. Tο λέω αυτό για να εξηγήσω πως αυτά που θα διαβάσετε ίσως σας φανούν έντονα και υπερβολικά, ιδιαίτερα αν έχετε 100 followers και μια χαλαρή σχέση με το μέσον. Είμαι χρήστης των 5.000 φόλλοουερς, των πολλών λάικς, των πολλών ωρών χρήσης. Έχω δηλαδή χρησιμοποιήσει το συγκεκριμένο δίκτυο εντατικά και όσα σας περιγράφω δεν είναι προϊόν αποσπασματικών εμπειριών ή συζητήσεων που άκουσα από άλλους. Έτσι τα έζησα και τώρα που «απέδρασα» (ίσως και για λίγο) θα ήθελα να πω κάποια πράγματα που ίσως ήδη ξέρετε, ίσως πάλι όχι. Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία μου (λολ). 

Άλλοι με πιο καμουφλαρισμένο τρόπο από το δικό μου και άλλοι πιο φανερά κάνουν καθημερινά δουλίτσα στο facebook και αυτό νομίζω είναι απολύτως αποδεκτό. Στα τόσα χρόνια που ασκούσα την facebooκική έχω δει ελάχιστους ανθρώπους να μην το κάνουν. Κατά τη γνώμη μου ακόμα και το απλό χτίσιμο της προσωπικότητάς σου μέσω ενός κοινωνικού δικτύου είναι δουλίτσα. Κάτι πουλάς και πάλι. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος- θα χαθείς αν δεν πουλήσεις. 

Πριν πέντε χρόνια μπήκα για πρώτη φορά στο twitter. Στην αρχή, φοβισμένα και μοναχικά. Στη συνέχεια, ανεβοκατέβαινα το φλογισμένο timeline μου με δύναμη και ορμή. Ήταν και οι μέρες των Αγανακτισμένων, ήταν στ’ αλήθεια κάτι νέο και για μένα και για τους περισσότερους νομίζω. Ένας καινούριος κόσμος, νέοι φίλοι, νέα πρόσωπα, γνώσεις πολλές, απόψεις, καυγάδες, συζητήσεις και πολύ χιούμορ. Σα να μπήκα ξαφνικά στο πιο ωραίο κλαμπ της πόλης που είναι 24/7 ανοιχτό. Η ηδονή του να κάνει retweet το βαθύ twitter ένα σου tweet ήταν το πιο γλυκό ναρκωτικό! Τόσα πρόσωπα καινούρια, τόσα να ανακαλύψεις! Εύκολα κόλλησα. 

Το 24ωρό μου ήταν 100% ρεζερβέ από το διαρκές, νευρωτικό ανεβοκατέβασμα του δαχτύλου πάνω στο pad του υπολογιστή για πλήρη επιθεώρηση του timeline. Κάθε refresh και μια νέα εικόνα. Μια νέα πιθανότητα να μάθεις κάτι, να γελάσεις, να εκτονωθείς. Και φυσικά ο κίνδυνος τού να δυσαρεστηθείς. Aν κάνεις και μια δουλειά σαν τη δική μου, τα ψυχολογικά ανεβοκατεβάσματα από τις κριτικές για τη δουλειά σου, εσένα, τον άνθρωπό σου κ.λπ. ήταν ένα δεδομένο γεγονός. Έφτασα σε σημείο να ορίζεται η μέρα μου από τις «τραγωδίες» του twitter. Δεν θυμάμαι πώς και γιατί -μάλλον θα ξύπνησα ένα πρωί και θα είδα να βρίζουν την μάνα μου και τον πατέρα μου (λολ)- αλλά μια μέρα σηκώθηκα και έφυγα. Έκτοτε θα έχω ξαναμπεί στο twitter δύο ή τρεις φορές και θα έχω φύγει με τον ίδιο τρόπο, όπως εκείνη την τελευταία φορά. Δεν είναι όλα για όλους. Και το twitter είναι για δυνατούς λύτες: Ένα Κολοσσαίο. 

Όπως κάθε εξαρτημένος, έτσι κι εγώ εύκολα αντικατέστησα τη μία εξάρτηση με μια άλλη, παρόμοια. Παρόμοια, γιατί το Facebook έχει άλλο στυλ από το twitter. Εδώ, μπορείς στ’ αλήθεια να κεντήσεις, να φτιάξεις μια προσωπικότητα με σάρκα και οστά, να δείξεις πόσο χαριτωμένος ή μορφωμένος είσαι, αλλά και να υπάρξεις χωρίς να είσαι επιθετικός, γρήγορος και εντελώς επίκαιρος όπως στο twitter. Θα γράψεις μεγάλεις απόψεις, θα ανεβάσεις φωτογραφίες, αποσπάσματα από βιβλία, ένα ποίημα που (και καλά) ήξερες ή διάβασες εκείνη την ώρα, έργα τέχνης, λινκς από άρθρα που διάβασες, το ποδαράκια σου στην παραλία της Ανάφης, τα μπούτια σου ή το νέο σου τατουάζ. Θα γελάσεις με κόσμο, θα συναναστραφείς. Θα κάνεις επίσης και δουλίτσα.

Εγώ, που η δουλειά μου εξαρτάται κατά πολύ από τα social media, εννοείται πως έκανα και δουλίτσα. Και δεν είμαι ο μόνος φυσικά. Άλλοι με πιο καμουφλαρισμένο τρόπο από το δικό μου και άλλοι πιο φανερά κάνουν καθημερινά δουλίτσα στο facebook και αυτό νομίζω είναι απολύτως αποδεκτό. Στα τόσα χρόνια που ασκούσα την facebooκική έχω δει ελάχιστους ανθρώπους να μην το κάνουν. Κατά τη γνώμη μου ακόμα και το απλό χτίσιμο της προσωπικότητάς σου μέσω ενός κοινωνικού δικτύου είναι δουλίτσα. Κάτι πουλάς και πάλι. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος- θα χαθείς αν δεν πουλήσεις. 

Κάθε κομμάτι του εαυτού σου που χαρίζεις σε μια ασήμαντη συζήτηση είναι μια σπρωξιά προς έναν άλλο εαυτό- πιο άγριο, πιο ετοιμοπόλεμο, πιο χαιρέκακο, ίσως και πιο κατάλληλο για αυτήν τη νέα εποχή. Φτάνει να το επιθυμείς. Να είναι επιλογή σου αυτή η αρένα. 

Όλα όσα κάνουμε στα social media πάντως είναι και κάτι άλλο. Είναι μια προσπάθεια να κοινωνικοποιηθούμε και να πιούμε από αυτό το πολύ γλυκό πιοτό που λέγεται «μια μεγάλη, πολύ μεγάλη παρέα». Ποτέ πριν, δεν έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο και ίσως αυτό να είναι (για μένα τουλάχιστον) το μεγάλο χάρισμα των social media. Σε μια εποχή που ούτε τον κολλητό σου δεν μπορείς να δεις, υπάρχουν καθημερινά εκατοντάδες φίλοι που θα σου πουν καλημέρα, χρόνια πολλά, θα σε ρωτήσουν αν είσαι καλά, θα χαρούν και θα στεναχωρηθούν μαζί σου, θα στηρίξουν τις απόψεις σου, τα γούστα σου. Είναι τρομερό αλλά μέσω του facebook δεν αισθάνεσαι πια καθόλου μόνος! Το κορίτσι από τη Λάρισα που δεν έχεις δει ποτέ αλλά κάνει πρώτη λάικ και στην τελευταία ανοησία που ανεβάζεις, είναι αυτή που σε έχει σώσει από πολλά άλλα, ίσως και χειρότερα. Και το γράφω αυτό με απόλυτη γνώση. Τα δίκτυα έχουν διαλύσει τη μοναξιά μας. Υπάρχει κόστος- αλλά σε ποιό πράγμα δεν υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά; 

H φωτογραφία στο προφίλ του Μιχάλη Μιχαήλ.

Και αφού έχω πλέον πάνω από δέκα πολύ πολύ καλούς φίλους που απέκτησα μέσω facebook και twitter, δεν δέχομαι καθόλου την άποψη πως αυτοί οι φίλοι είναι ψεύτικοι, πλασματικοί κ.λπ. Υπάρχουν και αυτοί, αλλά στο χέρι σου είναι τι κάνεις με τα σκάρτα. Όπως και στην αληθινή ζωή. Έτσι που λέτε, πέρναγε ρόδινα ο καιρός στο facebook. Εγώ, πιστός στον εαυτό μου, είχα φτιάξει μια καλύτερη, βελτιωμένη εικόνα μου την οποία επικοινωνούσα με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Δεν είναι ψέμα αυτά που έκανες λάικ. Έτσι είμαι περίπου και στη ζωή! Είμαι φιλήσυχος άνθρωπος, το αντίθετο του συγκρουσιακού, ηδονιστής, λάτρης της ομορφιάς, αγαπώ τα ωραία πράγματα, τα καλά βιβλία, την ποίηση, τα λαϊκά τραγούδια, τα ζώα, μαγειρεύω ωραία, καλός κηπουρός, αγαπησιάρης, συνέχεια γελαστός, ελαφρώς μελαγχολικός εκ φύσεως και πολύ πολύ περήφανος για τη δουλειά που κάνω. Αυτό έβγαζα κι εκεί. Ψέμα δεν ήταν, ίσως λίγο παραφουσκωμένο, ωραιοποιημένο. Αλλά και ποιός δεν είδε δεύτερη φορά την προφάϊλ πικ του λίγο πριν την ανεβάσει; Ποιός δεν έφτιαξε μια πολύ προσεγμένη σειρά από selfies που να δείχνουν τον υπέροχο, χαμογελαστό, γοητευτικό, σέξυ εαυτό του στα καλύτερά του;

Όσο περνά ο καιρός βέβαια και εσύ συνεχίζεις να χτίζεις το οικοδόμημα που λέγεται «facebooκικός εαυτός»...

Συνεχίζεται εδώ Εγκαταλείπω το facebook, δεν θα πει προδοσία