Θρίαμβος χωρίς ουσία...

Η πολιτική σήμερα έχει καταντήσει οχλοκρατία, σύνθημα άκυρο και άκαιρο που σκοπό έχει να φανατίσει, να εντάξει σε κομματικές ομάδες και ενίοτε να σπιλώσει, για να κερδηθούν οι εντυπώσεις τού πολιτικού παιχνιδιού. Κερδίζει την εξουσία όποιος κατορθώσει να ποζάρει στον τηλεοπτικό φακό με την αλαζονεία ότι αυτός έχει τη μαγική συνταγή για την επίλυση των παθογενειών στη χώρα. Λες και οι παθογένειες αυτού τού τόπου, που είναι πολλές, επιλύονται με την ατομική επιβολή συνταγών κι όχι με τη συλλογική υπευθυνότητα. 

Όλα ένα απέραντο κυνήγι εντυπώσεων στο οποίο συμμετέχουν δολοφόνοι συνειδήσεων, δημοσιογραφίσκοι που υπάρχουν εδώ και χρόνια στα πλαίσια ενός πελατειακού συστήματος που απαιτεί κατευθυνόμενη «ενημέρωση» και προώθηση ατόμων στην πολιτική που το μόνο που έχουν να επιδείξουν ως προσόν είναι ότι στα φοιτητικά τους χρόνια υπήρχαν ως «ηγέτες» κομματικών- φοιτητικών παρατάξεων. 

Τα εξόφθαλμα ψέματα, η υποκρισία, η εκούσια άρνηση για επίλυση ζητημάτων που αφορούν την ίδια τη δημοκρατία δεν απασχολεί σχεδόν κανέναν. Κανένα κόμμα δεν ενδιαφέρεται για το πώς η τοπική αυτοδιοίκηση θα απαγκιστρωθεί από τον έλεγχο των κομμάτων. Για το πώς τα κομματικά παιχνίδια δεν θα «επιβάλλουν» υποψηφίους δημάρχους και συμβούλους στην εξουσία. Ποιος μίλησε για έναν νέο τρόπο εκλογής των τοπικών αρχών με πιο αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες; Γιατί οι πολίτες να μην ψηφίζουν άτομο, δηλαδή προσωπικότητα που πιστεύουν ότι μπορεί να τους καλυτερεύσει το μέλλον τους και να επιλέγουν ψηφοδέλτιο, το οποίο έχουν

«χρισμοδοτήσει» τα κόμματα; 

Τον λαό δεν τον υπολογίζει κανείς. Τον χρησιμοποιούν προεκλογικά και κατόπιν ξεχνάνε τις υποχρεώσεις τους προς αυτόν. Ας θυμηθούμε τον κ. Τσίπρα, ο οποίος οργάνωσε ένα δημοψήφισμα ψευδεπίγραφο και επικοινωνιακώς εκμεταλλεύσιμο που του έδωσε όμως ένα σημαντικό επιχείρημα για να διεκδικήσει μια πιο ανθρώπινη Ευρώπη και δεν το έκανε. 

Διαβιούμε σε εποχές που το «φένεσθαι» και το «έχειν» κατέχουν περίοπτη θέση στην ανθρώπινη αντιληπτικότητα. Μεγάλο μέρος τής κοινωνίας σήμερα επιδιώκει διαρκώς χρήματα, ηδονή, δημοφιλία, εξουσία, άτεγκτη κομματοποίηση. Το «δίκαιο της πυγμής» πιο επίκαιρο από ποτέ. Επικρατεί συνεχής αντιπαράθεση για το πώς θα υπάρξει ανταπόκριση απέναντι στον φόβο τής αντίθετης ιδεολογίας. Τέτοια καλλιέργεια φόβου που σε κάνει να πιστεύεις ότι η πείνα έχει διαφορετικό αίσθημα από κοιλιά σε κοιλιά, από «αριστερό» σε

«δεξιό». 

Η πραγματική αντιπαράθεση όμως, το πεδίο τής μάχης, είναι τα «εσωκομματικά λακτίσματα». Εκεί όπου η προσέγγιση των ιδανικών προσωποποιείται και ο κάθε «ιδεολογικός αντιπρόσωπος» επιχειρεί από τη μία να σταθμίσει την προσωπική του επιδίωξη με το κομματικό του συμφέρον κι από την άλλη να είναι πιστός στις κομματικές του γραμμές, χωρίς να δυσαρεστεί τον αρχηγό και το φανατισμένο ποίμνιο. Τώρα στους κανόνες τού παιχνιδιού έχουν εισέλθει και επισήμως οι διαμορφωτές τής κοινής γνώμης, πιστοί υποτακτικοί! 

Είναι πασιφανέστατο πλέον ότι οι πολίτες έχουν απαξιώσει το σύνολο του πολιτικού προσωπικού τής χώρας. Αρκεί να δει κάποιος το ποσοστό των πολιτών που πήγαν να ψηφίσουν στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση της 26ης Μαΐου. Παρότι οι εκλογές ήταν πολλαπλές και οι κάλπες σε καλούσαν για συμμετοχή, σύμφωνα με τα στοιχεία τού Υπουργείου Εσωτερικών, στις εκλογές συμμετείχε το 58,69 %, δηλαδή 5.920.355 πολίτες ψήφισαν, στους 10.088.325 εγγεγραμμένους ψηφοφόρους στους εκλογικούς καταλόγους. Εάν αφαιρέσουμε και το ποσοστό των λευκών και των άκυρων ψηφοδελτίων, τότε αυτοί που ψήφισαν κάποιο πρόσωπο ή κόμμα ανέρχονται στους 5.656.119 πολίτες. Άρα, για ποιον θρίαμβο διατείνονται ορισμένοι; 

Η μόνη ενέργεια του πολιτικού συστήματος που θα μπορούσε να περισώσει την πολιτική αξιοπρέπεια είναι η πάταξη της ευνοιοκρατίας δια νόμων που θα την καθιστούν κακούργημα σε βάρος τού δημοσίου συμφέροντος. Είναι, βέβαια, δύσκολο κάποιος να πεισθεί τη στιγμή που υφίσταται ακόμη το άρθρο 86 τού Συντάγματος, περί «μη» ευθύνης υπουργών. Η άλλη θεματική πρέπει να αφορά οπωσδήποτε το ελληνικό σχολείο, το οποίο οφείλει να περιορίσει τις «μαθηματικές εξισώσεις» ως αυστηρή εξειδίκευση μιας μηχανιστικής σκέψης και να δώσει βάση στη δομή ενός σχολείου που θα καλλιεργεί τον νέο και την ταυτότητά του περισσότερο από ό,τι διδάσκει την «ταυτότητα των μαθηματικών». Χρειάζεται περισσότερη διδασκαλία τής γλώσσας, περισσότερη ετυμολογία των εννοιών βασισμένη στην αλήθεια: «αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις». Απαιτείται κοινωνική και πολιτική αγωγή, μαθήματα δηλαδή, που σε κάνουν περισσότερο άνθρωπο και λιγότερο μηχανή. Προς στιγμήν η Παιδεία είναι έρμαιο του κομματικού συνδικαλισμού και της ιδεολογικής παράνοιας. Η τρίτη θεματική έχει να κάνει με τον σοβαρό έλεγχο των ΜΜΕ μέσω ενός πραγματικά ανεξάρτητου εθνικού συμβουλίου ραδιοτηλεόρασης που ο ρόλος του δεν θα είναι να κοιτάει το ρολόι του για να κρίνει εάν έπρεπε να ακουστεί ή όχι η όποια λέξη ή το εάν υπήρξε τυχαία έμμεση διαφήμιση, αλλά θα έχει ενεργό ρόλο στο να απορρίπτονται τηλεοπτικά σκουπίδια τύπου ριάλιτι σόου με σεξιστικό και σεξολογικό περιεχόμενο. 

Δεν θα υπάρξει ποτέ προοπτική όσο ένα έθνος εναποθέτει τις ελπίδες του σε «κοιμόμενους μεσσίες», όπως ο κ. Καραμανλής. 

Βασίλειος Δούρος  

E-mail επικ.: vasileios.douros@hotmail.com