Στα πρώτα παιδικά μας χρόνια ο ψυχικός οργανισμός δομείται με βαση τις εξωτερικές εικόνες των αγαπημένων & αναγκαίων για την επιβίωση μας προσώπων (γονείς - κηδεμόνες), τα οποία εσωτερικεύουμε, δηλαδή υιοθετούμε τα χαρακτηριστικά, τις στάσεις και τις συμπεριφορές αυτών των προσώπων, ταυτιζόμενοι μαζί τους.
Στηριζόμενος λοιπόν σ' αυτην την διαδιακασία εσωτερίκευσης ο αναπτυσσόμενος ψυχικός οργανισμός χτίζει αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε «προσωπικότητα», ή αλλιώς «Εγώ». Μ' αυτή την «Εγωϊκή» δομή συνήθως τείνουμε να ταυτιζόμαστε για τα υπόλοιπα χρόνια της «ενήλικής» μας ζωής.
Αυτό το προσωπικό μας «Εγώ», διαμορφώθηκε στη βάση συγκεκριμένων προσώπων (μαμά, μπαμπάς, γιαγιά, παππούς, κ.λ.π.), τα οποία, με τη σειρά τους, «κουβαλάνε» εύθραυστα, τεμμαχισμένα, τραυματισμένα, ασθενή, κι ανολοκλήρωτα «Εγώ», κληρονομιά κι αυτά από σημαντικά πρόσωπα προηγούμενων γενεών, κ.ο.κ.
Έτσι, κι εμείς, απόγονοι των παραπάνω «τεμαχισμένων» ανθρώπων, συνήθως βιώνουμε την «προσωπικότητά» μας μέσα από τον προβληματικό τρόπο που σχετιζόμαστε με τους άλλους, μέσα από τις ασυνεπείς εκφράσεις του συναισθήματος & της συμπεριφοράς μας. Βιώνουμε δηλαδή το «Εγώ» μας ως μια αλλοπρόσαλη και ασταθή οντότητα που μοιάζει να είναι ατελής, τραυματισμένη, και διασπασμένη σε κομμάτια.
Επίσης, εξαιτίας της ταύτισής μας με αυτήν την ελλειμματική κι ανολοκλήρωτη ψυχική δομή (το «Εγώ») πολύ συχνά βιώνουμε συναισθήματα κενού, ματαίωσης, απουσίας νοήματος, έντονο ψυχικό πόνο, κουραστικά εσωτερικά διλήμματα, κι αναποφασιστικότητα. Η βαθιά αίσθηση της ψυχικής μας ανεπάρκειας μας οδηγεί σε συναισθηματική ευαλωτότητα, κρίσεις ενοχής, οργής, κι επιθετικότητας, που, κατά περίπτωση, στρέφεται εναντίον των ατόμων με τα οποία σχετιζόμαστε, ή εναντίον αυτού που συνηθίζουμε να τον/ την αποκαλούμε «εαυτό» μας.
πηγή: http://www.aftognosia.gr
Αναρτήσεις
1 σχόλιο:
Καλησπέρα σε όλους. Παίρνω το θάρρος να γράψω για το δικό μου πρόβλημα. Ξέρω ότι θα κριθώ αυστηρά αλλά είστε η μόνη μου επιλογή. Είμαι ένα καινούργιο μέλος και παρακολουθώ καιρό το συγκεκριμένο site. Μπαίνω στο ψητό. Εδώ και 6 μήνες είμαι με ένα παιδί. Περνάμε πολύ καλά μαζί, νοιάζομαι για αυτόν, δεν έχουμε μαλώσει ποτέ και είμαστε πολύ ταιριαστό ζευγάρι. Εγώ είμαι 23 και σπουδάζω αγγλική φιλολογία στην Αθήνα και τον γνώρισα από εκεί, αυτός τελείωνε το Πανεπιστήμιο, όταν εγώ ήμουν πρωτοετής. Κάναμε σχέση όμως μετά από μερικά χρόνια γιατί είχαμε και οι δυο σχέσεις. Αφού τα φτιάξαμε λοιπόν εδώ και 6 μήνες όπως είπα, εγώ γνώρισα ένα παιδί. Είναι δυο χρόνια μικρότερος από εμένα και από την πρώτη στιγμή που τον είδα ένιωσα πολύ περίεργα. Βγήκαμε με παρέα αρκετές φορές. Τον έχει γνωρίσει και το αγόρι μου και τον συμπάθησε πολύ. Έτυχε μια φορά να βγούμε μαζί μόνοι μας και καταλήξαμε να φιλιόμαστε στο αμάξι του. Παραλίγο να προχωρήσει αλλά εγώ επειδή δεν θέλω να πληγώσω το αγόρι μου δεν έκανα τίποτα παραπάνω. Τελικά όμως αφού ξαναβγήκαμε δεν γινόταν να το ξανά αποφύγω και ενέδωσα. Το σεξ που κάναμε ήταν υπέροχο... δεν με έχει κάνει ξανά κάποιος να νιώσω έτσι. Πρώτη φορά τελείωσα! Έχω φοβερές τύψεις αλλά δεν μπορώ να μείνω μακριά του. Τον θέλω πολύ. Τον έναν τον αγαπάω και νοιάζομαι και τον άλλον τον έχω ανάγκη στο κρεβάτι μου. Μένω με τους γονείς μου και έτσι κανείς δεν έχει καταλάβει ότι το παίζω σε διπλό ταμπλό. Δεν ξέρω πως να προφυλακτώ. Δεν θέλω να χάσω κανέναν από τους δύο. Βοηθήστε με!
Δημοσίευση σχολίου