Κοσμήματα της λύπης..

Χαρά και λύπη. Αχώριστες φίλες, ορκισμένοι εχθροί. Ξεκινούν χέρι χέρι και έπειτα χωρίζονται σε στροφές του δρόμου και ξαναβρίσκονται τυχαία σε κάποιο σταυροδρόμι. Χαράζουν διαφορετικές πορείες σαν δυο παράλληλες που όμως συναντιούνται. Κοινό σημείο αναφοράς και λόγο ύπαρξης.

Αν το καλοσκεφτείς όμως το ίδιο πράγμα που σου προκαλεί χαρά, δεν είναι αυτό που θα σου προκαλέσει και λύπη; Θα ναι από αυτά που σε απασχολούν και θεωρείς σημαντικά άρα έχουν και επιρροή πάνω σου. Δε θα σε πειράξουν ανούσια για σένα πράγματα. Εξαρτάται από την έκβαση ποια από τις δυο τους θα επικρατήσει και το ανάλογο συναίσθημα θα έρθει στην επιφάνεια. Αυτό δε σημαίνει ότι η άλλη δεν είναι εκεί. Παραμονεύει πιο πέρα. Η μια (χαρά) μπορεί να τρώει στο τραπέζι σου και η άλλη (λύπη) να κοιμάται στο κρεβάτι σου. (Χαλίλ Γκιμπράν).

Στη χαρά όμως κατά κύριο λόγο θα χαρείς και συ και οι περισσότεροι μαζί σου -όσοι μπορούν να αντέξουν τη χαρά σου βέβαια-, θα περάσεις καλά, θα ανέβεις. Πέρα από μια τόνωση, ένεση ψυχολογίας -που φυσικά χρειάζεται- δε θα σου προσφέρει κάτι περαιτέρω.

Η λύπη όμως, αχ αυτή η λύπη! Έρχεται απρόσμενα, χωρίς να προειδοποιήσει και σε πιάνει απροετοίμαστο. Σε αιφνιδιάζει και σε κατακυριεύει. Εκμεταλλεύεται την αδυναμία σου και τη χρησιμοποιεί προς όφελος της. Παίζει ύπουλα και αθέμιτα. Μετά τη στιγμή της πτώσης όμως έρχεται η άνοδος. Μια άνοδος τόσο σταθερή και συνειδητοποιημένη. Σηκώνεσαι αργά και ανεβαίνεις σκαλοπάτι σκαλοπάτι με το βλέμμα στον ουρανό ορθώνοντας ανάστημα. Έπαθες. Έμαθες όμως κάτι από σένα. Λυπήθηκες, ενδεχομένως δάκρυσες ίσως έπιασες και πάτο.

Τα δάκρυα όμως τα παιδιά της λύπης είναι πολύτιμα μαθήματα. Πονάς για το καθένα ξεχωριστά, μαθαίνεις από το καθένα κάτι. Ζωγραφίζεις μια νέα πτυχή σου επανιεραρχείς μα πάνω από όλα δημιουργείς. Δεν είναι τυχαίο, ότι οι καλλιτέχνες βρίσκονται στην αιχμή της δημιουργίας τους όταν πονούν. Δημιουργική η λύπη, “κοσμήματα” τα επιτεύγματά της. Έχει εμποτισμένη μια δημιουργία, έναν καλλιτεχνικό οίστρο μέσα της, κάτι τόσο απόκοσμο και μαγικό μαζί που διαχέεται και ελευθερώνει τις εγκλωβισμένες κλίσεις σου και τις αξιοποιεί.

Δίνει μιλιά στο είναι σου, στο καταπιεσμένο εγώ σου που κοιτά να εκφραστεί με ότι καταπιαστεί. Έπειτα αντικρίζεις τα αποτελέσματα αυτής της συναισθηματικής έξαρσης και δεν αναγνωρίζεις το δημιουργό. Μα εγώ; Πότε; Ότι και να καταφέρεις στη χαρά σου δε συγκρίνεται ούτε στο μισό με το τι πετυχαίνεις στη λύπη σου.

Περπάτησα μερικά χιλιόμετρα παρέα με τη χαρά. Φλυαρούσε σ’ όλο το δρόμο, αλλά πολλά από τα λόγια της δε μ’ έκαναν περισσότερο σοφό απ’ ότι ήμουν.

Περπάτησα και μερικά χιλιόμετρα με τη λύπη και δεν έβγαλε μιλιά. Βουβή μα πόσο εκφραστική. Πόσα πράγματα έμαθα όμως τότε που περπάτησα με τη λύπη. (Ρίτσαρντ Χάμιλτον)

Δες τη λύπη σαν μια πολύτιμη φίλη δασκάλα που σου τονίζει τα αρνητικά σου για να μάθεις βελτιωθείς και γίνεις καλύτερος.

Δε σου χαϊδεύει τα αυτιά, δε σου χαρίζει χαμόγελα. Σου προσφέρει όμως επιτυχίες δικές σου. Ένα διαρκές ταξίδι στρωμένο με όνειρα προσπάθεια και αυτοβελτίωση με συνοδοιπόρο εσένα και τα λάθη σου. Αχρείαστα τα σωστά σου.

Γράφει η Κρυσταλλένια Γαβριηλίδου – healingeffect.gr