“Ήμουν 6 ετών όταν οι δύο μεγαλύτερες αδερφές μου πήγαν στην Παλαιστίνη για να “επισκεφτούν συγγενείς”. Τουλάχιστον αυτό μου είπε η μαμά μου.”
“Γεννήθηκα στο Σικάγο, όπως και οι αδερφές μου, αλλά οι γονείς μου είναι Παλαιστίνιοι. Ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν 4 μηνών και μετά από αυτό η μητέρα μου, οι αδερφές μου κι εγώ μετακομίσαμε στο υπόγειο της γιαγιάς μου.”
“Λάτρευα την μεγαλύτερη αδερφή μου μεγαλώνοντας. Ήταν επαναστατική, κάτι που δεν άρεσε στην μητέρα και τη γιαγιά μου. Μεγαλώσαμε σαν Μουσουλμάνες και παρ’όλο που δεν ήμασταν αναγκασμένες να φοράμε μαντίλα καθημερινά, έπρεπε να την φοράμε όταν πηγαίναμε στο τζαμί.
Τις υπόλοιπες μέρες φορούσαμε μακριά πουκάμισα και παντελόνια ή φούστες μέχρι το γόνατο.” “Δεν έχω πολλές αναμνήσεις από τις αδερφές μου, θυμάμαι ότι η αδερφή μου λάτρευε τον Usher, άκουγε τα τραγούδια του και είχε κρεμάσει στο δωμάτιο μια αφίσα στην οποία δεν φορούσε μπλούζα.
Δεν άντεξε πολύ. Η γιαγιά την είδε μια μέρα και την έσκισε φωνάζοντας στην αδερφή μου. Ένα χρόνο μετά, έφυγαν οι αδερφές μου.”
“Η μαμά μου είπε ότι θα “πήγαιναν ένα ταξίδι”, αλλά αν και μικρή, άκουγα φήμες ότι η αδερφή μου είχε γράψει στο ημερολόγιο της για ένα φιλί με ένα αγόρι. Θυμάμαι μεγάλες βαλίτσες και τις αδερφές μου να κλαίνε λέγοντας αντίο.
Έκλαψα κι εγώ, αλλά είχα θυμώσει που με άφηναν. Πίστευα όμως ότι θα γυρνούσαν. Έτσι όταν η μαμά μου είπε ότι ήθελαν να μείνουν στην Παλαιστίνη, θύμωσα πολύ.” “Έβλεπα τις φίλες μου μόνο στο σχολείο.”
“Μια φορά στο γυμνάσιο μας πήγαν εκδρομή και δεν φορούσαμε στολές, όπως στο δημοτικό! Μπορούσα να βάλω το κολλητό μου τζιν. Όσο αυστηρή κι αν ήταν η μητέρα μου, με άφηνε να τα φοράω και ήταν το μόνο πράγμα που με έκανε να αισθάνομαι σαν κανονικό παιδί.”
“Μια μέρα πριν την αποφοίτηση του γυμνασίου, γύρισα σπίτι και βρήκα την μαμά μου και την γιαγιά να ψάχνουν την ντουλάπα μου. Είχαν μια σακούλα σκουπιδιών, έκοβαν με το ψαλίδι τα κολλητά μου τζιν και τα πετούσαν μέσα.”
“Ήμουν πολύ μπερδεμένη. Η μητέρα μου είπε ότι ήταν ακατάλληλα και αποκαλυπτικά. Ήμουν πολύ μεγάλη για να τα φοράω.” “Ήμουν έξαλλη. Ευτυχώς στο σχολείο φορούσαμε στολή.” “Όταν τελείωσα το γυμνάσιο άρχισα να πιέζω την μαμά μου να με γράψει στο λύκειο.
Κάθε φορά που την ρωτούσα, δεν με είχε γράψει ακόμη. Έλεγε ότι θα με έγραφε σε σχολείο για κορίτσια, αλλά υπήρχε μεγάλη λίστα αναμονής.”
“Ο Σεπτέμβρης ήρθε, όλες οι φίλες μου είχαν ξεκινήσει το σχολείο, εκτός από εμένα. Σηκωνόμουν κάθε μέρα στις 10, έβλεπα τηλεόραση, καθάριζα και βοηθούσα στο μαγείρεμα. Βαριόμουν αφόρητα, αλλά η μαμά μου ήταν χαρούμενη που ήμουν εκεί. Έλεγε ότι ήταν σημαντικό να μάθω να είμαι καλή νοικοκυρά. Εμένα όμως δεν μου άρεσε καθόλου.”
“Ήθελα πολύ να δουλέψω, οτιδήποτε για να βγω από το σπίτι. Ρώτησα τον πατριό μου αν μπορούσα να βγάλω άδεια εργασίας, και μου απάντησε ναι. Τίποτα όμως δεν έγινε.” “Το λάπτοπ μου ήταν το μόνο καταφύγιο.”
“Μέσω του Facebook επικοινωνούσα με τις φίλες μου. Έβαλα ένα ψεύτικο όνομα για να μην το βρουν οι γονείς μου και μιλούσα με τις φίλες μου όλη μέρα. Η μητέρα μου δεν είχε ιδέα.” “Μια φορά, οι φίλες μου είπαν ότι είναι παράνομο να μην πηγαίνω σχολείο. Μέσα μου το ήξερα ότι είχα το δικαίωμα να πάω, αλλά δεν ήξερα σε ποιον να μιλήσω.”
“Πέρασε έτσι ένας χρόνος. Το επόμενο καλοκαίρι μιλούσα στο Facebook με έναν φίλο μου που ήξερα από το γυμνάσιο. Μου ζήτησε να βγούμε και είπα ναι.
Είπα ψέματα στους γονείς μου ότι θα πήγαινα στην 24χρονη ξαδέρφη μου, η οποία ήταν το μόνο άτομο που επιτρεπόταν να επισκέπτομαι και ήταν πολύ χαλαρή. Στο ραντεβού πέρασα τέλεια και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε να επικοινωνούμε.”
“Το επόμενο βράδυ, εκείνος ήρθε σπίτι και είπε ότι είναι το αγόρι μου. Η μητέρα μου θύμωσε πάρα πολύ και με τιμώρησε. Για τις επόμενες δύο εβδομάδες με είχε κλειδωμένη στο σπίτι. Ήμουν παγιδευμένη.” “Μια μέρα μου είπε: “Φτιάξε βαλίτσα. Θα πάμε στην Παλαιστίνη, επίσκεψη στις αδερφές σου”.”
“Είχα πάει εκεί μόνο μία φορά όταν ήμουν 10 και δεν θυμάμαι να είχα δει τις αδερφές μου. Το μόνο που θυμάμαι ήταν σκόνη και καθόλου πράσινο. Δεν μου άρεσε καθόλου. Επιπλέον, δεν μιλούσα σχεδόν καθόλου Αραβικά.”
“Φοβόμουν αυτό το ταξίδι. Αποχαιρέτισα την μικρή μου αδερφή. Ήταν η μόνη που ήξερε για το ραντεβού πέρα από την ξαδέρφη μου.
Συγκράτησα τα δάκρυα μου.” “Η μαμά μου είπε ότι θα φεύγαμε για ένα μήνα, αλλά δεν την πίστευα. Ζήτησα να δω το εισιτήριο επιστροφής. Μου το έδειξε με απροθυμία, αλλά ένιωσα καλύτερα.”
“Φτάσαμε στο Τελ Αβίβ, το οποίο ήταν πολύ ζεστό και γεμάτο σκόνη. Πήραμε ένα ταξί για το Ramallah, την πρωτεύουσα της Παλαιστίνης. Η γιαγιά μου έχει ένα σπίτι εκεί και οι αδερφές μου μένουν εκεί κοντά.”
“Ήμουν τόσο θυμωμένη που ήμουν εκεί, που δεν χάρηκα όταν είδα τις αδερφές μου. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι με είχαν αφήσει τόσα χρόνια πριν. Τώρα, ήταν παντρεμένες με παιδιά. Στο τέλος της πρώτης βραδιάς, χαλαρώσαμε μαζί. Τους είπα για το ραντεβού και με πείραζαν. Είπαν ότι αν είχα βγει με μουσουλμάνο δεν θα έμπλεκα τόσο.”
“Στις δύο εβδομάδες, οι δύο αδερφές μου άρχισαν μια μέρα να με βάφουν και να με χτενίζουν. Μου άρεσε, γιατί ποτέ δεν με άφηνε η μαμά μου να βάφομαι. Όταν ρώτησα τον λόγο, είπαν ότι θα γνώριζα έναν φίλο τους.”
“Ο φίλος τους ήταν γύρω στα 20, αλλά έμενε ακόμα με την μαμά του, κάτι που η αδερφή μου είπε ότι ήταν “πρόβλημα”, εγώ όμως δεν κατάλαβα τον λόγο.”
“Ήρθε με την μαμά και τον θείο του και άρχισε να μου μιλάει στα Αραβικά. Δεν καταλάβαινα σχεδόν τίποτα. Του είπα ότι ήμουν 15 και ότι μόλις είχα τελειώσει το γυμνάσιο. Φάνηκε μπερδεμένος, το ίδιο κι εγώ.”
“Όταν έφυγε, ρώτησα τις αδερφές μου προς τι η συνάντηση. Μου είπαν ότι ο τρόπος για γνωρίσεις γαμπρούς ήταν μέσα από οικογένειες. Όταν μια οικογένεια πιστεύει ότι ένα κορίτσι είναι έτοιμο για γάμο, το λένε στις άλλες οικογένειες και αρχίζουν να ψάχνουν για σύζυγο. Μετά, αν συμφωνήσουν, συναντιέται στο ζευγάρι.
“Μερικές μέρες αργότερα, οι αδερφές μου άρχισαν πάλι να με φτιάχνουν, γιατί θα ερχόταν ένας άλλος γαμπρός. Ήταν πολύ ψηλότερος από μένα, 9 χρόνια μεγαλύτερος και του έλειπαν τα μπροστινά δόντια.
Όλοι ήταν ενθουσιασμένοι εκτός από εμένα. Όταν έφυγε η οικογένεια του, η μαμά και η γιαγιά μου είπα ότι έπρεπε να τον παντρευτώ, γιατί είχε δουλειά και σπίτι. Αυτό χρειαζόταν μόνο.”
“Ήμουν έξαλλη. Κατάλαβα ότι με είχαν φέρει στην Παλαιστίνη για να παντρευτώ. Έψαχνα τρόπο για να ξεφύγω. Δεν μπορούσα να εμπιστευτώ τις αδερφές μου.” “Εκείνος κι εγώ συναντηθήκαμε κι άλλες φορές μες στη βδομάδα. Ήλπιζα να με καταλάβουν.
Αλλά στην τρίτη μας συνάντηση, όλοι οι άντρες πήγαν σε ένα δωμάτιο και οι γυναίκες σε ένα άλλο. “Οι αδερφές μου, η μαμά μου και η γιαγιά μου μιλούσαν με την μητέρα και τις αδερφές του όταν άκουσα τους άντρες να διαβάζουν το απόσπασμα του αρραβώνα από το Κοράνι. Άρχισα να κλαίω.”
“Ο χειρότερος μου εφιάλτης άρχισε να πραγματοποιείται. Πήγα στο μπάνιο για να κλάψω. Η μαμά μου είχε το διαβατήριο μου και δεν είχα καθόλου χρήματα. Ήμουν παγιδευμένη.” “Όταν έφυγε η οικογένεια του ξέσπασα στην μητέρα μου. Κατάλαβα ότι κι εκείνης δεν της άρεσε, αλλά ήταν η καλύτερη λύση. Ένιωθα προδομένη.”
“Τότε μπήκε στο δωμάτιο η γιαγιά μου και με χαστούκισε. Μου είπε να σέβομαι την μητέρα μου. Τότε έμαθα ότι εκείνη το είχε σχεδιάσει όλο αυτό. Πλησίασε την οικογένεια του για να τα κανονίσει και ζήτησε ο γάμος να γίνει πριν επιστρέψει στις ΗΠΑ.”
“Ποτέ δεν συμπαθούσα τη γιαγιά μου, αλλά εκείνη τη στιγμή την μίσησα.” “Ο γάμος σχεδιάστηκε για την επόμενη εβδομάδα. Είπα στην μαμά μου ότι θα έβρισκα έναν τρόπο να φύγω, αλλά μου είπε ότι ή θα έπαιρνα εκείνον ή κάποιον μεγαλύτερο.”
“Το ίδιο είπαν και οι αδερφές μου.” “Λίγες μέρες πριν τον γάμο, η μεγάλη μου αδερφή μου αποκάλυψε ότι και εκείνη είχε παντρευτεί παρά την θέληση της. Είχε αντιδράσει με τον ίδιο τρόπο, αλλά στην πορεία έμαθε να τον αγαπάει.”
“Δεν θυμάμαι την τελετή – όλα είναι θολά – αλλά θυμάμαι ότι με έβαλαν να τον φιλήσω στο μάγουλο. Στο τέλος της βραδιάς, οι αδερφές μου ήταν ενθουσιασμένες για την πρώτη νύχτα μαζί του. Μου είπαν μέχρι και να τους στείλω μήνυμα. Τις μισούσα.”
“Η πρώτη νύχτα ήταν απαίσια, αλλά τουλάχιστον δεν ήταν βίαιος μαζί μου. Το άγχος μου προκαλεί πονοκέφαλο, κι έτσι το χρησιμοποίησα προς όφελος μου τις επόμενες εβδομάδες.”
“Την πρώτη βδομάδα πήρε άδεια και περάσαμε τον περισσότερο χρόνο με την οικογένεια του. Προσπάθησα να τους ανεχτώ και να σκεφτώ έναν τρόπο να ξεφύγω. Έπρεπε να μπω στο διαδίκτυο.”
“Όταν επέστρεψε στην δουλειά, έλειπε από το πρωί. Εγώ σηκωνόμουν, πήγαινα στο σπίτι της μαμάς του και την βοηθούσα. Είχε υπολογιστή και μια μέρα της ζήτησα να τον χρησιμοποιήσω για να μιλήσω με την μαμά μου. Αντί γι’αυτό, έστειλα ένα μήνυμα σε μια φίλη μου.”
“Επικοινώνησα με έναν Μουσουλμάνο φίλο μου από το Τέξας και μου έδωσε το τηλέφωνο της πρεσβείας. Μια μέρα, ενώ ήμουν το διαμέρισμα μας, βρήκα το θάρρος να τηλεφωνήσω. Μου ζήτησαν τα στοιχεία μου, αλλά συνειδητοποίησα ότι δεν τα γνώριζα. Τους επόμενους δύο μήνες προσπάθησα να τα μάθω και συνέχισα να επικοινωνώ με την πρεσβεία.”
“Όσο περίμενα τα νέα, με έπιαναν ημικρανίες.” “Στις 3 Δεκεμβρίου, η πρεσβεία μου έδωσε το τηλέφωνο μιας εταιρίας ταξί για να πάω σε ένα ξενοδοχείο. Έφτιαξα τα πράγματα μου και πήρα τηλέφωνο. Συνειδητοποίησα όμως ότι δεν γνώριζα την διεύθυνση μου. Προσπάθησα να δώσω οδηγίες στον ταξιτζή και βγήκα στον δρόμο ευχόμενη να μην με δει κανείς.”
“Κράτησα την ανάσα μου μέχρι να φτάσω στο ξενοδοχείο. Εκεί ήταν ένα βανάκι με μια γυναίκα και έναν άντρα. Με έλεγξαν για λόγους ασφαλείας. Με έβαλαν να καθίσω πίσω και έβαλα τα κλάματα. Ένιωθα για πρώτη φορά ασφαλής.”
“Πήγαμε στην Αμερικανική Πρεσβεία, συμπλήρωσα έγγραφα για να μπω στο σύστημα ανάδοχης φροντίδας – δεν είχα ιδέα τι ήταν αυτό, αλλά δεν ακουγόταν και τόσο κακό. Το βράδυ, ένας διπλωμάτης με δύο σωματοφύλακες με συνόδευσε στο αεροδρόμιο, όπου ανέβηκα σε ένα αεροπλάνο για Φιλαδέλφεια και μετά για Σικάγο.”
“Εκεί είχα 20 λεπτά στην διάθεση μου πριν συναντήσω δύο εκπρόσωπους του κράτους, κι έτσι μπήκα στο Facebook για να δω τι έλεγε η οικογένεια μου. Η δεύτερη αδερφή μου είχε θυμώσει πολύ μαζί μου.Είπε ότι δεν ήθελε να με ξαναδεί και ότι με είχε ξεγράψει από αδερφή. Η μητέρα μου ανησυχούσε για την φήμη της οικογένειας και η θεία μου είπε ότι ίσως με είχαν απαγάγει, γιατί είχα πάρει όλα τα χρυσαφικά μαζί μου.”
“Όσο κι αν με πονούσαν αυτά τα λόγια, κατάλαβα ότι είχα πάρει τη σωστή απόφαση.” “Οι άνθρωποι που συνάντησα με γνώρισαν σε μια γυναίκα από τις υπηρεσίες προστασίας παιδιού του Illinois. Είχαν περάσει 24 ώρες από τότε που απέδρασα.”“Αρχικά μετακόμισα στο σπίτι μιας γυναίκας με αρκετά ανάδοχα παιδιά και έμεινα εκεί για έξι μήνες. Δεν ήταν και τέλεια – ήταν πολύ θρήσκα και μας έβαζε να πηγαίνουμε μαζί της στην εκκλησία. Αλλά ήταν καλύτερο από αυτό που είχα αφήσει.”
“Αυτό επιβεβαιώθηκε όταν ήρθα αντιμέτωπη με την μητέρα μου στο δικαστήριο προκειμένου να μείνω υπό την κηδεμονία του κράτους.Όταν την είδα, πάγωσα. Αρνήθηκε να με κοιτάξει, σαν να μην υπήρχα. Λίγες μέρες μετά έπρεπε να δώσω κατάθεση. Ο δικηγόρος της μαμάς μου έδειξε φωτογραφίες του γάμου και είπε ότι έδειχνα χαρούμενη και ότι ήθελα να παντρευτώ.”
“Έπρεπε να εξηγήσω σε ένα δωμάτιο γεμάτο ξένους ότι προσποιόμουν και ότι η μητέρα μου γνώριζε ότι δεν ήθελα να παντρευτώ. Έβαλα τα κλάματα λέγοντας πως η μητέρα μου έλεγε ψέματα. Από τότε ήμουν υπό την προστασία του κράτους.”“Δεν μου άρεσε η ανάδοχη μητέρα μου. Με κλείδωνε έξω από το σπίτι επειδή δεν ήθελα να πάω μαζί της στην εκκλησία. Αλλά το πρακτορείο είπε ότι δεν ήμουν σε άμεσο κίνδυνο, άρα δεν μπορούσε να κάνει κάτι.”
“Στα 16 μου είχα ήδη αλλάξει 3 ανάδοχες οικογένειες. Η στρατηγική μου ήταν να αντέξω μέχρι τα 18. Τότε εμφανίστηκαν η Carrie και ο Marvin. Είχαν δύο βιολογικά παιδιά στην εφηβεία με αναπτυξιακή καθυστέρηση.Καταλάβαιναν τα παιδιά και ήταν πολύ θερμοί, αλλά χρειάστηκα χρόνο για να ανοιχτώ. Αποφάσισα να κάνω υπομονή, αλλά δεν περίμενα αυτό που ακολούθησε.”
“Όταν έκλεισα έναν χρόνο μαζί τους, με ρώτησαν αν ήθελα να με υιοθετήσουν – δεν το περίμενα. Ένιωσα απίστευτα όμορφα που είχα μια πραγματική οικογένεια.” “Για πρώτη φορά στην ζωή μου μπορούσα να βάλω ό,τι ήθελα στο δωμάτιο μου χωρίς πρόβλημα.”
“Είδα την μητέρα μου μια ακόμη φορά στο δικαστήριο. Η Carrie της ζήτησε τις παιδικές μου φωτογραφίες και προς έκπληξη μου μας τις έδωσε επί τόπου.” “Ήταν μια πολύ κρύα συνάντηση, αλλά ήταν πολύ ευγενικό που μας έδωσε τις φωτογραφίες. Τώρα τις έχει η Carrie στο σπίτι και νιώθω σαν να είμαι παιδί της.”“Επικοινώνησα ξανά με την αδερφή μου που μου είχε πει ότι με μισεί στο Facebook. Παραδέχτηκε ότι εύχεται κι εκείνη να είχε το θάρρος να το κάνει. Κατάλαβα ότι θύμωσε που δεν είχε καταφέρει κι εκείνη να αποδράσει.”
“Μόλις αποφοίτησα από το λύκειο – είμαι η πρώτη από την βιολογική μου οικογένεια! Το Σεπτέμβρη θα πάω στο πανεπιστήμιο με υποτροφία και σκέφτομαι να ασχοληθώ με τους υπολογιστές που πραγματικά με έσωσαν.”“Ό,τι δουλειά κι αν καταλήξω να κάνω, αυτό που με ενθουσιάζει είναι ότι ΕΓΩ θα το επιλέξω – τι θέλω να φοράω, με ποιον θέλω να βγω ή ακόμη και να παντρευτώ και τελικά ποια θέλω να είμαι.”
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου