του Γιώργου Χαραλαμπίδη
Συμπεριφορά:
Θεμελιώδης φυσικός αλλά και κοινωνικός νόμος, είναι ο νόμος που αφορά ουσιαστικά την αλληλεπίδραση. Δηλαδή την δράση και την αντίδραση. Η Φυσική, αρχής γενομένης από τον Νεύτωνα, έχει δώσει επαρκείς εξηγήσεις για το φαινόμενο στον υλικό και τον ενεργειακό χώρο.
Οι βασικές, απλές ανθρώπινες συμπεριφορές είναι: Βία – Υποκρισία – Αδιαφορία – Λόγος.
ΒΙΑ:
Χρησιμοποίηση δύναμης για την επιβολή θελήσεως, καταναγκασμός.
Η βία είναι βασική φυσική συμπεριφορά.
Απαντάται σε όλα τα είδη.
Όταν είναι συμπεριφορά απλά ενστίκτου, είναι περιορισμένης έκτασης, γιατί όταν ικανοποιηθεί η ανάγκη ενστίκτου που την επιβάλει, τότε επικρατεί μία από τις άλλες συμπεριφορές. Όταν όμως χρησιμοποιείται από τον άνθρωπο με λογική (εκπαίδευση, επιστήμη) και συναίσθημα (μίσος, ανάγκη εκδίκησης), αλλά χωρίς συνείδηση, τότε μπορεί να γίνει πολύ καταστροφική (2ος παγκόσμιος πόλεμος, γενοκτονίες, και άλλα).
Σε περιβάλλον βίας ο άνθρωπος δεν βρίσκει έδαφος υγιούς πνευματικής ανάπτυξης. Από τα συναισθήματα κυριαρχούν ο φόβος, το μίσος, η δυσπιστία, η ανάγκη εκδίκησης. Η λογική περιστρέφεται γύρω από την ανάγκη επιβίωσης ή χειρότερα επικράτησης έναντι του αντιπάλου. Η συνείδηση ενταφιάζεται, αφού οι πράξεις βίας προϋποθέτουν τουλάχιστον ελαστική συνείδηση από αυτούς που την ασκούν, ενώ ο φοβισμένος, από την ανάγκη μιας «έξωθεν παρέμβασης», θάβει την συνείδησή του. Οι ανώτερες εκφάνσεις τις ανθρώπινης προσωπικότητας όπως αγάπη, πνευματική καλλιέργεια είτε προς την κατεύθυνση της επιστήμης είτε προς την κατεύθυνση της τέχνης, δεν βρίσκουν χώρο και χρόνο αφού η αβεβαιότητα είναι ο κανόνας.
Σε καταστάσεις γενικευμένης βίας, όπως πόλεμος, οικονομικός ανταγωνισμός έως στραγγαλισμός, αναγκαστική μετανάστευση, το άτομο περιχαρακώνεται ενστικτωδώς στις ανάγκες επιβίωσης.
Η βία μπορεί να χρησιμοποιηθεί, και χρησιμοποιείται, σαν μέσο αποστέρησης αγαθών από κάποιες ομάδες, προς όφελος άλλων ομάδων. O Μαρξ αναφέρεται πολύ πειστικά στο Κεφάλαιο, στο ότι απαρχή δημιουργίας πλούτου είναι ο πόλεμος. Η «λογική» της κατάκτησης όταν περιορίζεται στον υλικό κόσμο, είναι λογική βίας, όταν ο κατακτημένος κόσμος είχε φυσικούς ή ηθικούς κτήτορες. Αμερικανοί, είναι οι Ινδιάνοι, οι Ίνκας, οι Ατζέκοι. Όχι οι κατακτητές τους.
Το ότι το κόστος της επέμβασης για την διάνοιξη φραγμένων αρτηριών που συνδέονται απ’ ευθείας με την καρδιά είναι 5000€, είναι επίσης μορφή βίας.
Στα πιο πάνω παραδείγματα, η συμπεριφορά μη βίας υπαγορεύει:
Οι Ευρωπαίοι που μετανάστευσαν στην Αμερική να προσπαθήσουν να συμβιώσουν με τους γηγενείς. Άλλωστε οι Ινδιάνοι δεν είχαν παραγωγή πυροβόλων όπλων. Οι λευκοί έμποροι τους τα προμήθευσαν, ελαττωματικά τα περισσότερα, με στόχο να έχουν δικαιολογία να τους εξοντώσουν.
Στη διάνοιξη των αρτηριών, αφού πρόκειται για απόφαση ζωής – θανάτου, δεν πρέπει να τίθεται θέμα κόστους. Αν το κράτος απεμπολήσει την ικανότητά του για παροχή δωρεάν παιδείας και υγείας σε όλους αδιακρίτως, τότε δεν έχει λόγο ύπαρξης. Η λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση» έσκαψε τον λάκκο των πολιτικών και της πολιτικής! Είναι σε θέση να τον δουν; Ή θα πέσουν μέσα;
Δυστυχώς η βία είναι η συμπεριφορά που σε μεγάλο βαθμό καθυστέρησε αιώνες τώρα την πρόοδο της Γης.
Το γιατί, μπορεί να αναζητηθεί ίσως, στο ότι τα έργα της ειρήνης είναι πολύ πιο δύσκολα από τα έργα του πολέμου. Ο πόλεμος όμως σε καμιά περίπτωση δεν είναι λογική απόφαση, αφού το κόστος του, αν συνυπολογιστεί το κόστος νικητή και νικημένου μαζί, είναι δυσανάλογο με το κέρδος του νικητή.
Η σε διάρκεια χρόνου επανάληψη της συμπεριφοράς αυτής προς την ίδια κατεύθυνση, εμπεδώνει στις ομάδες που την ασκούν συνείδηση αφέντη, ενώ στις ομάδες που την υπόκεινται συνείδηση δούλου.
ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ:
Απόκρυψη των αληθινών αισθημάτων και σκέψεων, προσποίηση, πλαστή εμφάνιση αρετής.
Η υποκρισία είναι βασική φυσική συμπεριφορά. Απαντάται σε όλα τα έμβια είδη. Στον άνθρωπο εκφράζεται με το μυστικό, το ψέμα, απάτες, συνωμοσίες, διασπορά ψεύτικων ειδήσεων, απόκρυψη ολόκληρης ή μέρους της αλήθειας.
Σε αρχική μορφή την γεννά η ανάγκη αντίδρασης και πάλης ενάντια στην βία. Όταν είναι συμπεριφορά απλά ενστίκτου, είναι περιορισμένης έκτασης, γιατί όταν ικανοποιηθεί η ανάγκη ενστίκτου που την επιβάλει, τότε επικρατεί μία από τις άλλες συμπεριφορές. Όταν όμως χρησιμοποιείται από τον άνθρωπο με λογική (εκπαίδευση, επιστήμη, τέχνη) και συναίσθημα (μίσος, ανάγκη εκδίκησης), αλλά χωρίς συνείδηση, τότε μπορεί να γίνει πολύ καταστροφική (χιτλερική προπαγάνδα, σύγχρονα ΜΜΕ, σύγχρονη διαφήμιση και άλλα).
Σε περιβάλλον υποκρισίας το συναίσθημα αποφεύγει να εκφραστεί ή εκφράζεται με στόχο να ξεγελάσει. Κυριαρχούν φόβος, ντροπή, κρυψίνοια, αίσθημα ανασφάλειας και δυσπιστίας.
Οι υποκριτές συνήθως ψάχνουν τα θύματά τους στους νέους και αγνούς, λόγω του ότι είναι πιο εύκολο να τους ξεγελάσουν. Όμως η ίδια η φύση επιμένει να τους θυμίζει πόσο λάθος είναι ο δρόμος που διάλεξαν, αφού κάθε νέος άνθρωπος, φέρει τα χαρακτηριστικά της αγαθότητας και ποτέ της υποκρισίας.
Σε περιβάλλον υποκρισίας η λογική δεν έχει πραγματικά θεμέλια, αφού το πρόσκαιρο είναι η βάση κάθε προσπάθειας. Οι υποκριτές έχουν πραγματικά άρρωστη συνείδηση, ενώ τα θύματά τους δέχονται πλήγματα ψυχολογικής και ηθικής φύσης, δηλαδή πιο δυσκολοθεράπευτα απ’ ότι των θυμάτων της βίας.
Στο περιβάλλον αυτό ο πνευματικός άνθρωπος δεν είναι σε διωγμό, όπως στο περιβάλλον της βίας, αλλά γίνεται προσπάθεια να ξεγελαστεί και να καταλήξει υποχείριο. Πάλι δηλαδή δημιουργείται μια κοινωνική δομή με σχέσεις αφέντη – δούλου. Μόνο που τώρα αφέντης είναι ο υποκριτής, ο πονηρός, ο αδίστακτος.
Βεβαίως αν η υποκρισία αντιπαρατεθεί στη βία μπορεί και να την ανατρέψει. Θα προτιμήσει όμως να την βάλει στο χέρι και να την χρησιμοποιήσει. Αν δεν τα καταφέρει θα συμμαχήσει μαζί της, ώστε να εγκαθιδρύσουν από κοινού το κοινωνικό καθεστώς αφεντών – δούλων, αποστερώντας από τους πολλούς κάθε δυνατότητα ανάπτυξης. Κυρίως πνευματικής.
Η θέση:
«Δεν φταίω εγώ που εξαπατώ! Εσείς φταίτε που είστε αρκετά ανόητοι! Ας προσέχατε!», έχει έστω κάποιο ίχνος λογικής;
Προφανώς όχι! Είναι η λεγόμενη κοροϊδία. Είναι το θράσος του απατεώνα να παρουσιάζει την απάτη σαν εξυπνάδα. «Δουλειά μας, είχε πει επικεφαλής του PIMCO, είναι να βγάζουμε λεφτά. Εξάλλου δεν υπάρχει νόμος που να σου απαγορεύει να εκμεταλλευτείς τον μαλάκα». Πόσο θυμίζει τη θεωρία του «φυτού», του «σπασίκλα», που κάνει θραύση στις σχολικές αίθουσες!
Το μεγαλύτερο μέρος των θυμάτων του απατεώνα, είναι νέοι και αθώοι. Δεν έχουν πονηριά (απόδειξη ότι η απάτη είναι ανθρώπινη εφεύρεση), ούτε πείρα για να αντιληφθούν την απάτη. Και οι νέοι πιστεύουν ότι όλοι είναι σαν αυτούς, ότι δεν έχουν κακή πρόθεση, ότι είναι αγαθοί και στον λόγο και στην πράξη. Και καλώς είναι έτσι!
Η μεγαλύτερη απάτη είναι το στημένο παιχνίδι της ελεύθερης οικονομίας. Όλοι το αντιλαμβάνονται αργά η γρήγορα! Ποιος όμως καταφέρνει να αποδράσει; Πώς να αποδράσεις αφού μόλις αντιληφθούν ότι κάποιοι αντιδρούν, έχουν έτοιμες τις συνταγές βίας;
Από πότε η απάτη είναι εξυπνάδα; Η βλάβη που προκαλείται στο κοινωνικό σύνολο, είναι πολλαπλάσια από τα πρόσκαιρα κέρδη των απατεώνων. Αυτό είναι αμελητέο;
Αν αντιπαραβάλουμε τα κέρδη των απατεώνων των χρηματιστηρίων ανά τον κόσμο με την οικονομική δυσπραγία του σήμερα, τις αυτοκτονίες λόγω χρεών, τις χρεοκοπίες και το κλείσιμο των επιχειρήσεων, την ανεργία, το διογκούμενο κύμα της μετανάστευσης, την αύξηση των κάτω από το όριο της φτώχειας διαβιούντων σε παγκόσμιο επίπεδο που ξεπέρασαν για πρώτη φορά το ένα δισεκατομμύριο, προς τα πού γέρνει η πλάστιγγα;
Τέλος ο απατεώνας συνειδητά ή υποσυνείδητα, με την θέση του αυτή, ουσιαστικά λέει:
«Γίνετε σαν εμένα! Δες τε με κανείς δεν με ξεγελά! Γίνετε λοιπόν απατεώνες, πονηροί, μοχθηροί και θα κερδίσετε το ότι «κανείς» δεν θα σας ξεγελά! Θα τους εξαπατάτε εσείς! Και βέβαια κι εγώ, δεν θα είμαι ο μόνος που θα βλέπει στον καθρέπτη κάθε φορά που τον κοιτά, τόση ασχήμια, τόση αηδία!»
Θαυμασμό προκαλεί η δήλωση ενός αρχιμάστορα της συμπεριφοράς αυτής, του πολύπειρου Χένρυ Κίσσιγκερ: «Ή βασική πρόκληση πού αντιμετωπίζει ή Αμερική είναι να μεταμορφώσει την ισχύ της σε ηθική συναίνεση και να προωθήσει τις αξίες της, όχι με επιβολή, αλλά με εκούσια αποδοχή». (ΒΗΜΑ, 30/04/2006)
ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ:
Έλλειψη ενδιαφέροντος, αμεριμνησία, αφροντισιά. Στην περιοχή του ενστίκτου δεν συναντάται, αφού τα παιδιά είναι όλα γενικώς ζωηρά, περίεργα, πρόθυμα. Την γεννά ο εγκλωβισμός σε περιβάλλον βίας και υποκρισίας και η αδυναμία του ατόμου να ξεφύγει.
Η αδιαφορία μεταβάλει το άτομο σε εργαλείο άλλων ατόμων ή ομάδων, ώστε να υπάρχει αφθονία από το ισχυρότερο και εκλεκτότερο εργαλείο της φύσης. Την Ανθρώπινη Δυνατότητα.
Είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα στις συμπεριφορές βία και υποκρισία, αφού ο βίαιος και ο υποκριτής αδιαφορούν για το πώς αισθάνονται τα θύματά τους.
Η αδιαφορία των εκπροσώπων της βίας και της υποκρισίας για τα θύματά τους, είναι θάψιμο συνείδησης των ίδιων τουλάχιστον.
Απαντάται σε διάφορες μορφές.
Αδιαφορία του συναισθήματος προς την λογική και την συνείδηση:
Οδηγεί στην υποκρισία ή την βία.
Αδιαφορία της λογικής για το συναίσθημα και την συνείδηση:
Οδηγεί στην δικτατορία.
Αδιαφορία της λογικής και του συναισθήματος για την δημιουργία συνείδησης:
Οδηγεί σε διαιρέσεις και ρατσισμούς, και άρα συγκρούσεις τόσο μέσα στο ίδιο το άτομο, όσο και με τα άλλα άτομα, αλλά και στις ομάδες μεταξύ τους.
Αδιαφορία του ατόμου και για συναίσθημα και για λογική:
Το καθιστά τύραννο γι’ αυτούς που το αγαπούν, και υποζύγιο για τους άλλους.
Αδιαφορία ατόμων ή ομάδων που ασκούν συστηματικά βία και υποκρισία απέναντι στα θύματά τους:
Είναι συνήθης πρακτική, γιατί αλλιώς μπορεί να ξυπνήσει η συνείδησή τους.
Αδιαφορία που έχει σαν βάση την υποκρισία και έχει στόχο την απεμπόληση ευθυνών σε άλλους:
Όταν οι άλλοι είναι πρόσωπα που έχουν συναισθηματικό δέσιμο με το υποκείμενο αδιαφορίας, έχει κατ’ αρχήν επιτυχία. Διαφορετικά ο αδιαφορών θα βρεθεί σε δυσχερέστατη θέση.
Αδιαφορία του εθισμένου σε μια συγκεκριμένη κατάσταση, προς τις υποδείξεις και παραινέσεις των άλλων ότι «δεν πάει άλλο». Αυτού του είδους η αδιαφορία επισύρει πολλές φορές την μήνη των άλλων και τη άσκηση από μέρους των βίας και υποκρισίας. Πολλές φορές σε δυσανάλογο βαθμό. Αυτού του είδους η αδιαφορία αποτελεί πολλές φορές το πλαστό συγχωροχάρτι της εξουσίας για ότι αθέμιτο κατεργάζεται.
Προσποιητή αδιαφορία με στόχο την υποκίνηση ενδιαφέροντος και στη συνέχεια παγίδευση.
Επίσης η αδιαφορία ατόμων ή ομάδων, χρησιμοποιείται σαν εργαλείο από τις βία και υποκρισία για να αποδειχθεί η αναγκαιότητα τους.
Η αδιαφορία τρέφεται με την μοιρολατρία. Απόδειξη η τάση των ανόητων να παράγουν ανόητους: «αυτή η ζωή είναι, ότι φας ότι πιεις κι ότι αρπάξει ο κώλος σου». Ή η νοοτροπία του: «Εγώ είμαι απλός άνθρωπος. Μη μου βάζεις δύσκολα».
Δεν υπάρχει απλός άνθρωπος. Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται με δυνατότητες ανάλογες. Απλοί αυτονομάζονται, ανόητοι που συμβιβάζονται με την πνευματική τους ένδεια και λένε «εμένα μου φτάνει μέχρι εδώ», ή υποκριτές που προσπαθούν να μετακυλήσουν τις ευθύνες τους σε άλλους.
Πάντως: Για την δεινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η κοινωνία μας, λόγω υπερβολών του στρατοπέδου βίας – υποκρισίας, μεγάλο μέρος ευθύνης έχει η αδιαφορία που επιδεικνύεται από τους πολλούς.
« Οι άνθρωποι φοβούνται το στοχασμό περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο, περισσότερο από την καταστροφή, περισσότερο ακόμα και από τον ίδιο το θάνατο. Ο στοχασμός είναι ανατρεπτικός και επαναστατικός, καταστρεπτικός και φοβερός. Είναι ανελέητος μπροστά στα αξιώματα, στα καθιερωμένα και τις συνήθειες. Ο στοχασμός κοιτάζει στο βάραθρο της κόλασης και δε φοβάται. Ο στοχασμός είναι σπουδαίος, καταιγιστικός κι ελεύθερος, το φως του κόσμου και η ύψιστη μεγαλοπρέπεια του ανθρώπου .»
Bertrand Russell
Και βέβαια η με πείσμα προσκόλληση στην συμπεριφορά αυτή γίνεται πολλές φορές λόγος άσκησης βίας και υποκρισίας.
Είναι όμως απάνθρωπο να λες «Πονάω!» και να σου λένε «Προχώρα!»
Είναι απάνθρωπο να λες «Πεινάω!» και να σου λένε «Δούλευε και ξέχνα την πείνα σου!»
Είναι απάνθρωπο να λες «Πεθαίνω!» και να σου λένε «Πέθανε να μας αδειάζεις τη γωνιά!»
Και είναι εξ’ ίσου απάνθρωπο να λες «Ωχ μωρέ! Πόσα χρόνια μου μένουν να ζήσω; Μου αρκούν όσα έχω! Αφήστε με στη ησυχία μου και κάντε για σας ότι νομίζετε!»
ΛΟΓΟΣ:
Είναι ο τρόπος συμπεριφοράς, που θέλει ν’ αναδείξει τις πνευματικές λειτουργίες του ανθρώπου (λογική, συναίσθημα, συνείδηση). Θέλει την δημιουργία σκέψης, βάση της συμπεριφοράς και την έκφρασή της επόμενο βήμα, αλλά και ανατροφοδότη δημιουργίας σκέψης. Θέλει δηλαδή υγιείς ανθρώπους, με αναπτυγμένο πνευματικό επίπεδο. Πράγμα που δεν θέλουν οι (βία-υποκρισία-αδιαφορία = (Β-Υ-Α)), αφού αυτός που ασκεί τις συμπεριφορές αυτές κάθε άλλο παρά υγιής μπορεί να χαρακτηριστεί, αλλά και επειδή ο υγιής δεν είναι ότι πιο ευκολομεταχείριστο από τις (Β-Υ-Α), αφού αντιδρά στην βίαιη επιβολή, στην εξαπάτηση, απεχθάνεται τους αδιάφορους. (Να γιατί η εξουσία θέλει να είναι πνευματικά υποβαθμισμένοι οι υπήκοοί της)
Βασίζεται στην επικοινωνία (συνάφεια, δημιουργία σχέσεων μεταξύ ατόμων ή ομάδων, μεταβίβαση ή ανταλλαγή πληροφοριών, γνώσεων, ικανοτήτων) διαχωρική και διαχρονική.
Βασικό εργαλείο του λόγου είναι ο διάλογος. Η ειλικρινής χωρίς όρους αλλά και χωρίς πιέσεις συζήτηση. Συζήτηση που εκφράζεται σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης πνευματικότητας. Και στο συναίσθημα και στη λογική και στη συνείδηση. Η έκφραση του ενδιαφέροντος για όλα και για όλους. Για να είναι ισχυρά τα εργαλεία αυτά είναι απαραίτητο να βασίζονται σε μια αληθινή παιδεία που θα διδάξει με παρρησία τον Λόγο και τα δεινά που φέρνουν οι (Β-Υ-Α).
Ο Λόγος έχει ένα μόνον μειονέκτημα: Είναι λιγότερο άμεσος από όλους τους άλλους τρόπους συμπεριφοράς, αφού είναι αρκετά μακρύτερα από το ένστικτο και πολύ μακρύτερα από τα άλλα τρία είδη συμπεριφοράς.
(Σε τελική ανάλυση δεν είναι μειονέκτημα αλλά πλεονέκτημα, αφού η αμεσότητα του αποτελέσματος των (Β-Υ-Α), οδηγεί σε απώλεια συνείδησης της έκτασης του πρακτέου).
Εκτός των πολλών πλεονεκτημάτων του έχει και ένα μοναδικό! Την συμμετοχή! Το «μαζί» είναι σε διωγμό στα άλλα τρία είδη συμπεριφοράς (βία-υποκρισία-αδιαφορία = (Β-Υ-Α)). Ο Λόγος έχει σαν βάση την συμμετοχή. Την τρέφει και τρέφεται απ’ αυτήν. Εδώ είναι η επιτυχία της βασικής συνταγής των (Β-Υ-Α), του «διαίρει και βασίλευε» αφού η παρεμπόδιση της συμμετοχής και οι αποκλεισμοί των πολλών, η αντιπροσώπευση σε κάθε κλίμακα, είναι το «μυστικό» της επιτυχίας τους.
Και είναι το μόνο είδος συμπεριφοράς που έχει σαν στόχο και μπορεί, να αναπτύξει τον πνευματικό άνθρωπο.
Στο πέρασμα των αιώνων ο Λόγος (συμπεριφορά) ταυτίστηκε με τον λόγο (προφορική ή γραπτή έκφραση σκέψης, ιδέας, επιθυμίας, άποψης).
Η διάκριση μεταξύ τους είναι άκρως σημαντική, αφού η βάση συμπεριφοράς μέσω του Λόγου είναι μεν η επικοινωνία, αλλά που δεν έχει το ίδιο νόημα, αφού ο προφορικός ή γραπτός λόγος μπορούν να γίνουν όργανα των τριών άλλων συμπεριφορών, η άσκηση όμως του Λόγου, έχει σαν φυσικό αποτέλεσμα τον περιορισμό τους στο ελάχιστο δυνατό.
Αυτός είναι και ο λόγος που ο άνθρωπος γέννησε τον Λόγο. Δηλαδή στο πέρασμα των αιώνων ο άνθρωπος διαπίστωσε ότι οι συμπεριφορές βία – υποκρισία – αδιαφορία , του κόστισαν πολύ πόνο, πολλά δάκρυα, πολλά πισωγυρίσματα, πολλές ανθρώπινες ζωές. Και η θεϊκή φύση του, η συνείδηση, είπε: Γεννηθήτω ο Λόγος!
Ο Λόγος δεν μπορεί να τραφεί σε περιβάλλον που επικρατούν οι άλλες συμπεριφορές.
Όλα τα είδη συμπεριφοράς οδηγούν στην επαφή.
Τα πάντα εξαρτώνται από την επαφή ή την μη επαφή!
Η επαφή της ενέργειας με την ύλη γεννά την κίνηση. Η επαφή του φωτός με το σκοτάδι γεννά τις ευνοϊκές για την ζωή συνθήκες. Προσέξτε ο άνθρωπος ζει και δραστηριοποιείται σε περιβάλλοντα όπου εφάπτονται το υγρό, το στερεό και το αέριο στοιχείο. Ανατροπή των επαφών αυτών, προκαλεί δυσχέρειες στην συνέχιση, έως εξαφάνιση της ζωής.
Η επαφή του αρσενικού με το θηλυκό γεννά. Η χημικές διεργασίες έχουν σαν πρώτιστο την επαφή.
Στον κόσμο των ιδεών: Η επαφή των διαφορετικών ιδεών φέρνει το χώνεμα, την επανάσταση, το πνεύμα στο τιμόνι του βίου, ατομικού είτε κοινωνικού.
Εδώ υπάρχουν δύο ευαίσθητες έννοιες που πρέπει να έρθουν σε επαφή:
συνύπαρξη - ελευθερία
Κάθε προσπάθεια για επαφή περιορίζει την ελευθερία των αναζητούντων την επαφή. Αφού η επαφή γίνεται στα ανθρώπινα όρια και επομένως απαιτεί χρόνο, κόπο, συναίσθημα, λογική, συνείδηση, ξόδεμα υλικό και πνευματικό, τότε κάθε αναζήτηση ελευθερίας, συνεπάγεται αυτόματα λύσιμο ή αδυναμία επαφής;
«Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.»
(Ανδρέας Κάλβος).
Αρετή γιατί χωρίς αυτήν λείπει η εσωτερική ελευθερία, αφού η έλλειψη αρετής φιμώνει την συνείδηση και παραποιεί την λογική και το συναίσθημα.
Τόλμη γιατί η εξωτερική ελευθερία, η ανάγκη σύναψης επαφής με ανθρώπους και πράγματα, απαιτεί διάθεση για το πρώτο βήμα. Και η αρχή είναι το μισό του όλου. Προπαντός όταν γίνεται από υγιείς πνευματικά ανθρώπους δηλαδή με ανεπτυγμένα τα συναίσθημα, λογική και συνείδηση.
Και βέβαια τόλμη και αρετή, είναι η βάση αποτίναξης κάθε είδους κατάστασης εσωτερικής ή εξωτερικής που προσπαθεί να στερήσει την ελευθερία.
Η ελευθερία είναι μια έννοια που πολλές φορές στην ιστορία του ανθρώπου, τον έφερε μπροστά σε μεγάλες ευθύνες, επαναστάσεις, κέρδη και απώλειες.
Η επαφή είναι βασική επιδίωξη του ανθρώπου γιατί μέσα από αυτήν ολοκληρώνεται.
Είναι όμως έννοιες αντίθετες;
Το μέσον είναι το μήνυμα!
Αν το μέσον επιδίωξης επαφής ή αντίστοιχα ελευθερίας, είναι συμπεριφορές όπως βία – υποκρισία – αδιαφορία, τότε ναι. Είναι αντίθετες!
Αν το μέσον επιδίωξης επαφής – ελευθερίας είναι ο Λόγος, συμπεριφορά καταξιωμένη και αποδεκτή από τα αντισυμβαλλόμενα μέρη, τότε η επαφή είναι ελευθερία και αντιστρόφως.
Ένας βασικός τομέας πνευματικής επαφής είναι η συζήτηση. Όταν τα δύο μέρη συζητούν με ειλικρίνεια την μεταξύ τους επαφή ή την επαφή τους με την ομάδα, και ψάχνουν τρόπους ολοκλήρωσης χωρίς να στερούν την δυνατότητα για ελεύθερη βούληση, τότε καταξιώνεται ο άνθρωπος και η πορεία είναι πρόοδος και ευτυχία. Η συζήτηση όμως πρέπει να είναι απαλλαγμένη από (Β-Υ-Α). Αλήθεια, προσπάθεια κατανόησης του άλλου αλλά και προσπάθεια να γίνεις κατανοητός, είναι βασικές αρχές συζήτησης. Η απουσία άποψης και η «χάβρα» είναι τα δύο άκρα που θα σκοτώσουν την συζήτηση.
Αλήθεια, μπορείτε να πείτε αν οι άνθρωποι συζητούν σήμερα; Έχετε συζητήσει ποτέ με άλλον ή με άλλους, όχι όπως διδάσκουν τα παράθυρα της τηλεόρασης, αλλά έτσι που η συζήτηση να ήταν γέννημα θέλω και σκέψης όλων των μερών (όχι δηλαδή μίμηση ή συνήθεια), να περιλαμβάνει όσο το δυνατόν περισσότερα ενδεχόμενα και το τέλος της να σημαίνει ξεκίνημα πράξης και εφαρμογής αυτών που η συζήτηση αποφάσισε;
Η επαφή απαιτεί το θέλω και των δύο μερών και επιπλέον την συνειδητή συνεισφορά τους στην επαφή.
Ας θυμηθούμε πώς η ιστορία παρουσιάζει το θέμα «σκλαβιά». Αιχμάλωτοι πολέμου ή «όντα δεύτερης κατηγορίας» όπως ασιάτες, μαύροι, αλυσοδένονταν και με την απειλή αφαίρεσης της ζωής χρησιμοποιούνταν σε ποικίλες εργασίες. Αυτό όμως αφαιρεί την δυνατότητα συνείδησης στους σκλάβους. Ο καπιταλισμός κατέδειξε ότι ο μισθωτός είναι συμφερότερος σκλάβος, αφού διατηρεί σε κάποιο βαθμό συνείδηση και έχει ευθύνη του εαυτού του! Η παγκοσμιοποίηση δείχνει νέους δρόμους! Αιχμαλωτίζεις την συνείδηση των πολλών μέσα από την τηλεόραση, τους πείθεις ότι ζουν για δουλεύουν και να καταναλώνουν, τους αφαιρείς κάθε διανοητική ελευθερία, πλασάροντάς τους το όνειρο, τις ιδέες, την γνώση που τους χρειάζεται και τους βάζεις σε ένα κοινωνικό χώρο όπου σαν τις ελιές ανάμεσα στις μυλόπετρες συμπιέζονται ώστε να σου δώσουν και την τελευταία σταγόνα λαδιού, αίματος αν προτιμάτε, αφού μιλάμε για ανθρώπους!
Οι τρεις πρώτες συμπεριφορές (Βία – Υποκρισία – Αδιαφορία) = (Β-Υ-Α) απαντώνται σε όλη την κλίμακα της
βιόσφαιρας. Η χρήση τους όμως, στις μη ανθρώπινες ομάδες, γίνεται με βάση τις ανάγκες επιβίωσης και αναπαραγωγής.
Στον άνθρωπο απαντώνται και τα τέσσερα είδη συμπεριφοράς.
Οι τρεις πρώτες, οι (Β-Υ-Α), αποτελούν την βάση ανάπτυξης και ανατροφοδότησης αυτού που ευρέως αποκαλούμε ΕΞΟΥΣΙΑ.
Η δυνατότητα όμως ανάπτυξης και εφαρμογής του τέταρτου είδους, του ΛΟΓΟΥ, είναι αδιαμφισβήτητα ευρύτερη, δείχνει απεριόριστη.
Σε περιβάλλον εξουσίας οι πνευματικές δυνατότητες του ανθρώπου είναι καταδικασμένες σε υπολειτουργία και μαρασμό. Για να έχουμε υγιή ανάπτυξη των πνευματικών δυνατοτήτων του ατόμου και κατ’ επέκταση της ομάδας, μοναδικός τρόπος είναι να επικρατήσει περιβάλλον Λόγου. Και βέβαια ένα τέτοιο περιβάλλον δεν μπορεί να επιβληθεί από λίγους. Θα καθιερωθεί όταν οι πολλοί θελήσουν να αποχτήσουν ενεργή συνείδηση. Όσο πιο σύντομα, τόσο ο κόπος και ο πόνος θα είναι λιγότερος.
Συνήθως οι άνθρωποι χρησιμοποιούν ανάμικτες συμπεριφορές
Μεταξύ δύο, ατόμων ή ομάδων οι δυνατότητες εμφανίζονται ως εξής:
Άτομο Α – συμπεριφορά βία, Άτομο Β – συμπεριφορά βία, αποτέλεσμα επαφής – πόλεμος.
Άτομο Α – συμπεριφορά βία, Άτομο Β – συμπεριφορά υποκρισία, αποτέλεσμα επαφής – πόλεμος.
Άτομο Α – συμπεριφορά βία, Άτομο Β – συμπεριφορά αδιαφορία, αποτέλεσμα επαφής – κατάκτηση.
Άτομο Α – συμπεριφορά βία, Άτομο Β – συμπεριφορά λόγος, αποτέλεσμα επαφής – ? .
Άτομο Α – συμπεριφορά υποκρισία, Άτομο Β – συμπεριφορά βία, αποτέλεσμα επαφής – πόλεμος .
Άτομο Α – συμπεριφορά υποκρισία, Άτομο Β – συμπεριφορά υποκρισία, αποτέλεσμα επαφής – πόλεμος.
Άτομο Α – συμπεριφορά υποκρισία, Άτομο Β – συμπεριφορά αδιαφορία, αποτέλεσμα επαφής – κατάκτηση.
Άτομο Α – συμπεριφορά υποκρισία, Άτομο Β – συμπεριφορά λόγος, αποτέλεσμα επαφής – ? .
Άτομο Α – συμπεριφορά αδιαφορία, Άτομο Β – συμπεριφορά βία, αποτέλεσμα επαφής – κατάκτηση.
Άτομο Α – συμπεριφορά αδιαφορία, Άτομο Β – συμπεριφορά υποκρισία, αποτέλεσμα επαφής – κατάκτηση.
Άτομο Α – συμπεριφορά αδιαφορία, Άτομο Β – συμπεριφορά αδιαφορία, αποτέλεσμα επαφής – αδυναμία επαφής.
Άτομο Α – συμπεριφορά αδιαφορία, Άτομο Β – συμπεριφορά λόγος, αποτέλεσμα επαφής – ? .
Άτομο Α – συμπεριφορά λόγος, Άτομο Β – συμπεριφορά βία, αποτέλεσμα επαφής – ? .
Άτομο Α – συμπεριφορά λόγος, Άτομο Β – συμπεριφορά υποκρισία, αποτέλεσμα επαφής – ? .
Άτομο Α – συμπεριφορά λόγος, Άτομο Β – συμπεριφορά αδιαφορία, αποτέλεσμα επαφής – ? .
Άτομο Α – συμπεριφορά λόγος, Άτομο Β – συμπεριφορά λόγος, αποτέλεσμα επαφής – δυνατότητα κάθε ειρηνικής ανθρώπινης επαφής έως αγάπη.
Το «?» σημαίνει ότι στις περιπτώσεις αυτές, αν ο λόγος είναι επίμονος και αληθινός, τότε η άλλη συμπεριφορά θα αναδιπλωθεί και, ή θα αναζητήσει αρωγή άλλων συμπεριφορών ή θα δεχθεί την ήτα. Αν όμως ο λόγος δεν είναι πειστικός τότε θα επικρατήσει η άλλη συμπεριφορά. Αντιλαμβανόμαστε ότι η μοναδική επαφή που μπορεί να οδηγήσει στην αγάπη είναι ο λόγος. Ότι συμβαίνει μεταξύ ατόμων το ίδιο συμβαίνει και μεταξύ των ομάδων. Αξίζει να βάλετε νοερά στην συσχέτιση των δύο, ένα τρίτο άτομο ή ομάδα. Θα είναι αρκετά πολυπλοκότερη η θεώρηση, αλλά θα έχετε νέες ενδιαφέρουσες δομές όπως: «όταν ερίζουν δυο, κερδίζει ο τρίτος…».
Την τυφλή βία δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει ο λόγος. Μπορούν όμως η υποκρισία με την αδιαφορία.
Η βία όταν αντιμετωπίζεται με βία τότε έχουμε μάχη. Γενικευμένη κατάσταση μάχης είναι πόλεμος.
Η βία όταν αντιμετωπίζεται με υποκρισία και αντιστρόφως, τότε έχουμε μάχη με νίκη όχι πάντοτε της ίδιας συμπεριφοράς.
Σήμερα, η υποκρισία φαίνεται να έχει πάρει το «κεφάλι» και πληρώνοντας παχυλούς μισθούς στους εραστές της βίας, τους έχει συνεργούς για κάθε ενδεχόμενο, ενώ ξεκοκαλίζει την δυνατότητα των πολλών. Με κύρια δύναμη πυρός της το χρήμα και κάθε υποκατάστατό του, προσπαθεί να μετατρέψει σε «δούναι και λαβείν», την προσπάθεια απόκτησης και απόλαυσης κάθε φυσικού πόρου. Έτσι μας πουλάει το νερό, τη θάλασσα, τη γη, τον αέρα, χώρισε σε οικόπεδα τη Σελήνη και άλλους πλανήτες, έγινε θεός! Η ηλιθιότητά μας, δεν μας αφήνει να αναλογιστούμε ποιο δικαίωμα ιδιοκτησίας ασκεί! Και βέβαια σου ανήκει, ότι κατέχεις και έχεις θέληση και δυνατότητα να το υπερασπιστείς! Ακόμα και έννοιες όπως, ελευθερία, δημοκρατία, ανεξαρτησία, ιστορική μνήμη, δικαιοσύνη, παιδεία και πολλές άλλες. Συνειδητά!
Ο πολυδιαφημιζόμενος «υγιής» ανταγωνισμός μιας «ελεύθερης» αγοράς, είναι πόλεμος στημένος από την εξουσία του χρήματος με προφανή νικητή την ίδια.
Το ίδιο και η «ελεύθερη» ερωτική συμπεριφορά που αρχίζει και τελειώνει με την λαγνεία, χωρίς διάθεση να δει κάτι πέρα από την επιδερμίδα. Είναι στημένη μάχη που δεν έχει στόχο τον έρωτα, πολύ περισσότερο την ανθρώπινη επαφή και την αγάπη, αλλά υλικά οφέλη. Όταν το ένα μέλος μιας τέτοιας ερωτικής σχέσης είναι αγνό και δεν έχει συνείδηση του γεγονότος, τότε βγαίνει από αυτήν ψυχικό ράκος.
Η αδιαφορία σε ακραίες καταστάσεις, είναι αδύνατον ν’ αντιμετωπιστεί απ’ οποιαδήποτε άλλη συμπεριφορά. Έχει όμως ποικίλες εκφάνσεις:
● Αδιαφορία των δυνατών προς τους αδύνατους με σκοπό την καταδυνάστευση, και την εκμετάλλευσή τους.
● Αδιαφορία των αδύνατων προς τους δυνατούς με δύο δυνατότητες:
Α) Απομόνωση των λίγων δυνατών από τους πολλούς αδύναμους, με στόχο να αντιληφθούν την κατάχρηση της δύναμής τους, έως αφανισμό τους. Απαιτεί συνεργασία «υψηλού επιπέδου» και στην δεύτερη περίπτωση αναγορεύονται σε δυνατούς οι πρώην αδύναμοι.
Β) Καθ’ έξιν αδιαφορία που έχει σαν στόχο την αποφυγή ανάληψης ευθυνών από τους «αδύναμους» άρα την μετακύλιση της ευθύνης στους «δυνατούς». Εδώ μάλλον είναι υποκρισία, που θα έχει όμως μακροπρόθεσμα άσχημη κατάληξη για τους αδιάφορους.
● Αδιαφορία της καταπιεσμένης ομάδας για τον εαυτό της αλλά και για οτιδήποτε άλλο (όταν η βία και η υποκρισία ξεπερνούν κάθε όριο). Εδώ σταματά η κοινωνική δομή, ο άνθρωπος «ξαναγυρνά» στο ζώο και άρα η συμπεριφορά αυτή δεν είναι προς συζήτηση. Σταματά όμως και η πνευματική ανάπτυξη. (Ο τεμπέλης – αν πραγματικά υπάρχει και δεν είναι αποτέλεσμα τεχνασμάτων της εξουσίας – είναι ένα πνευματικά άρρωστο άτομο και χρειάζεται την μέριμνα της ομάδας όπως κάθε άρρωστος και όχι τον αποκλεισμό απ’ αυτήν) .
● Κάθε έναρξη χρήσης βίας ή υποκρισίας, έχει σαν προϋπόθεση την αδιαφορία του υποκειμένου προς το αντικείμενο που θα υποστεί την συμπεριφορά αυτή. Εκτός αν πρόκειται για άρρωστες καταστάσεις ή για προσπάθεια του Λόγου να καταδείξει το λάθος αποτέλεσμα των συμπεριφορών αυτών.
Σε ενστικτώδικη ή μεταενστικτώδικη συμπεριφορά ο Λόγος είναι αδύναμος. Άρα άτομα ή ομάδες όπως π.χ. μωρά ή μικρά παιδιά, άρρωστοι, φυλακισμένοι, άτομα υπό την επήρεια οινοπνεύματος ή ναρκωτικών, άτομα με στερητικό σύνδρομο, και πολλές άλλες κατηγορίες, πολύ συχνά αντιμετωπίζουν τους άλλους με συμπεριφορές (Β-Υ-Α) αλλά γενικώς δεν ισχύει το αντίστροφο. Δηλαδή υπάρχουν άτομα των παραπάνω κατηγοριών, που αναπτύσσουν σε ποικίλο βαθμό συνεργασία λογικής συναισθήματος και συνείδησης.
Το αντίθετο επίσης δεν αποκλείεται. Δηλαδή άτομα απόλυτα υγιή στο σώμα, να παρουσιάζουν συμπεριφορά που δεν έχει σαν βάση τα: λογική συναίσθημα και συνείδηση. Μάλιστα η πλειοψηφία των ανθρώπων ανήκουν σ’ αυτήν την κατηγορία.
Στον Λόγο δεν χωρούν οι (Β-Υ-Α). Η συνείδηση και μόνον αυτή, είναι που θα επιτρέψει την εγκατάλειψη, για πολύ σύντομο διάστημα σε χώρο και σε χρόνο του Λόγου, τόσο μόνον, όσο είναι απαραίτητο.
Για παράδειγμα δεν μπορείς ν’ αντιμετωπίσεις ένα ψυχασθενή με τον λόγο. Η βία στην περίπτωση αυτή είναι επιβεβλημένη. Πόση βία όμως; Με ποιο τελικό στόχο; Μόνον ο λόγος μπορεί να δώσει απάντηση. Άνθρωποι οι οποίοι έθεσαν εαυτόν στην εξυπηρέτηση παρόμοιων περιστατικών, θα επιληφθούν με γνώση και περίσκεψη. Γιατροί θα επιλέξουν την καταλληλότερη θεραπεία, η οποία έστω και μέσω της βίας, για κάποιο χρόνο, θα αποσκοπεί στην θεραπεία. Μόνον η συνείδηση μπορεί να καθορίσει τα όρια. Η γενίκευση (αφού εδώ μπορεί να χρησιμοποιηθεί βία, άρα η βία είναι θεμιτή), είναι υποκρισία και εκπορεύεται από πονηρές προθέσεις.
Η κατάχρηση άσκησης (Β-Υ-Α) θα οδηγήσει σε απομάκρυνση από τον Λόγο. Η ευθύνη είναι συγχρόνως ατομική και κοινωνική. Δεν μπορεί το άτομο να κρύβεται πίσω από την ομάδα, ούτε η ομάδα να χρησιμοποιεί το άτομο σαν αποδιοπομπαίο τράγο.
Τον συνασπισμό (Β-Υ-Α) μπορεί να τον αντιμετωπίσει μόνον η μετά Λόγου γνώσης Αδιαφορία, που ισοδυναμεί με την ολοκληρωτική άρνηση συνεργασίας με την εξουσία. Βέβαια είναι μάχη μέχρις εσχάτων, αλλά είναι ίσως ο μόνος δρόμος για να βγούμε από το δύσκολο σήμερα. [Ας θυμηθούμε πώς ο Γκάντι έδιωξε τους Εγγλέζους από την Ινδία, ή πώς επιβλήθηκε ο Χριστιανισμός, πριν η εξουσία τον μετατρέψει σε εργαλείο της.]
Σε ένα κόσμο που επικρατούν οι (Β-Υ-Α), ο Λόγος είναι αναγκαίο να περιοριστεί και να ελέγχεται, γιατί οι άνθρωποι που αναπτύσσουν σε ικανό βαθμό συναίσθημα, λογική, συνείδηση, ούτε ανέχονται να ζήσουν με (Β-Υ-Α) ούτε και τις χρησιμοποιούν. Δείχνουν όμως, προς μεγάλη δυσαρέσκεια των κρατούντων, ένα τρόπο ζωής μακριά από συμπεριφορές (Β-Υ-Α). Και απομακρύνουν τη πελατεία της εξουσίας! Γιατί, είναι προφανές, ο στόχος των (Β-Υ-Α), είναι να σε μπάσουν στο παιχνίδι τους. Να μην έχεις πρότυπα αντίστασης και αντίδρασης. Να μην υπάρχει γύρω κάτι που να θυμίζει ότι υπάρχει και συναίσθημα και λογική και συνείδηση.
Εδώ βρίσκεται και η εξήγηση της διαπίστωσης των πολλών επιστημόνων ότι οι άνθρωποι στην συντριπτική τους πλειοψηφία παίρνουν συναισθηματικές αποφάσεις. Δηλαδή σ’ ένα κόσμο που εξελίχθηκε κάτω από το πέλμα της εξουσίας, είναι φυσικό να μην αναπτύσσεται ισόρροπα η πνευματικότητα των ανθρώπων αφού κάτι τέτοιο θα έφερνε την πτώση της εξουσίας και την κατάργηση των προνομίων της.
Όταν το πιο πολύτιμο πράγμα ήταν η κατοχή γης, οι πολλοί, ήταν σκλάβοι και είλωτες καλλιεργητές της γης των γεωκτημόνων.
Όταν ο πόλεμος επέβαλε τις αξίες του, μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων έμεναν σ’ όλη την ζωή τους στρατιώτες.
Όταν οι έμποροι καθιέρωσαν τον καπιταλισμό, οι πολλοί έγιναν σκλάβοι του χρήματος και της κατανάλωσης.
Οι πολλοί είναι αυτοί που δεν θέλησαν, δεν μπόρεσαν, δεν τους δόθηκε η ευκαιρία ή εμποδίστηκαν ν’ αναπτύξουν ισόποσα συναίσθημα, λογική, συνείδηση.
Ύστερα εμφανίστηκαν τα ΜΜΕ και καθήλωσαν τους πολλούς, πίσω από τον δέκτη της τηλεόρασης και τους αποτελείωσαν.
Οι λίγοι εραστές του Λόγου έχουν ένα μόνο μέσον ν’ αναπτύσσουν τις τρεις πνευματικές ικανότητες σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη μάζα και να μεταδίδουν τον Λόγο πλατύτερα.
Την πνευματική καλλιέργεια. Την ουσιαστική Παιδεία, δηλαδή.
Η ανάπτυξη και διατήρηση του Λόγου είναι ατομική ευθύνη. Είναι ο μόνος ηθικός πόλεμος. Ο πόλεμος του Λόγου ενάντια στην αμάθεια, ενάντια σ’ οτιδήποτε θέλει να καταστήσει την ανθρώπινη φύση υποχείριο των συμπεριφορών (Β-Υ-Α), ενάντια σ’ αυτούς που θέλουν να αποσπούν την ικμάδα και την υγεία του ανθρώπου για να πραγματώνουν Βαβέλ βλακείας.
Είθε ο καθένας από μας να αναλάβει την ευθύνη αυτή, που είναι ο φυσικός, ο κοινωνικός, ο θεϊκός αν θέλετε προορισμός του.
Εδώ είναι η ευθύνη και ο προορισμός της υγιούς παιδείας.
Μία παιδεία με υγιείς βάσεις, δεν στοχοθετεί την «επαγγελματική αποκατάσταση» των νέων σαν το σημαντικότερο επίτευγμά της.
Έχει ευθύνη να οδηγεί τους νέους σε σωματική και πνευματική υγεία.
Έχει ευθύνη να οδηγήσει τα άτομα σε υγιή συναισθήματα, λειτουργική λογική, στέρεη συνείδηση.
Έχει ευθύνη να καταδείξει και να αποδείξει ότι οι συμπεριφορές (Β-Υ-Α), είναι η τροχοπέδη, της ατομικής και ομαδικής βελτίωσης των ανθρώπων.
Έχει ευθύνη να αναδείξει τον Λόγο σαν την μοναδική συμπεριφορά του ώριμου και υγιούς ανθρώπου. Την συνείδηση βάση σκέψης, λόγου, δράσης.
Βέβαια αυτό θα την φέρει σε αντίθεση με ισχυρές ομάδες που έχουν κάνει το θάψιμο της ανθρώπινης συνείδησης επάγγελμα και μέσον υπέρμετρου πλουτισμού.
Όπως οι πολιτικοί, οι νομικοί, οι ιερωμένοι μεγάλων βαθμίδων της σύγχρονης εκκλησίας, οι επιχειρηματίες κυρίως του χώρου των όπλων, των ναρκωτικών, του βάναυσου και προσβλητικού και ανήθικου θεάματος και άλλους.
Δεν είναι δυνατόν όμως να θέλεις παιδεία στην υπηρεσία του ανθρώπου και συγχρόνως να πιστεύεις ότι υπό την καθοδήγηση των συμπεριφορών (Β-Υ-Α) θα πραγματώσεις παιδεία για τον άνθρωπο. Απλά θα βγάζεις εργάτες, τεχνίτες, καλλιτέχνες, επιστήμονες, σκλάβους της εξουσίας, όργανα καταπίεσης και πνευματικής οπισθοδρόμησης των πολλών.
Η παιδεία που παρέχεται από την εξουσία, όχι μόνον στις σχολικές αίθουσες αλλά και από τα ΜΜΕ, τις διάφορες κοινωνικές οργανώσεις, τους χώρους τάχα «αθλητισμού», «πολιτισμού», «μη κρατικών ιδρυμάτων για προάσπιση ανομολόγητων στόχων που τα μέλη τους είναι αποκλειστικά οι μελλοντικές κεφαλές της εξουσίας» και κυρίως μέσα από τους επαγγελματικούς χώρους, αποσκοπεί στο να καρφώσει μέσα στο κεφάλι κάθε ανθρώπου ένα ρόλο που πρέπει να επιτελέσει «προς το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου», αλλά συγχρόνως να του απαγορεύσει οποιονδήποτε άλλον ρόλο.
Ο ρόλος αυτός θα είναι η ζωή του και η καταξίωσή του. Ο ρόλος αυτός θα είναι η ταυτότητά του. Προφανώς και ο τάφος μέσα στον οποίο θα θάψει τον άνθρωπο. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να αποποιηθείς τον ρόλο που σου προτείνουν, αφού στην συνείδηση όλων, και βέβαια και αυτών που αγαπάς και σ’ αγαπούν, έχει περάσει σαν κάτι το φυσιολογικό, σαν νόμος απαράβατος, ο ενστερνισμός του ρόλου.
Είναι σημείο αναγνώρισης, όριο απόρριψης.
Έτσι η Μαρία, μετά από λίγα χρόνια, απευθυνόταν στον Περικλή τον άντρα της, με το «Γιατρέ!». Ήταν ο ρόλος του καημένου του άντρα της που όφειλε να τον παίζει «παντού».
Δυστυχώς, οι νέοι όταν δεν τυχαίνει να ενστερνιστούν χωρίς κωλυσιεργίες κάποιον ρόλοαποδεκτό από το περιβάλλον τους, θα αναγκαστούν να νιώσουν άσχημα! Προς την κατεύθυνση αυτή επενεργούν οικογένεια, σχολείο, κοινωνία, που τέλος τους βρίσκουν τον «κατάλληλο» ρόλο. Μάλιστα όσο πιο γρήγορα μπουν στο πετσί του ρόλου αυτού τόσο καλύτερα. Αν προσπαθήσουν να βγουν, θα απομονωθούν κοινωνικά.
Έτσι, η δημόσια άποψη έγινε ρόλος αποκλειστικά των πολιτικών και των δημοσιογράφων. Απαγορεύεται να πεις δημόσια την άποψή σου. «Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα;!» «Γίνε πολιτικός ή δημοσιογράφος να σε ακούσουμε!». Κι άντε καλά τον πολιτικό τον «εξέλεξες!!», τον δημοσιογράφο; Η με αποκλειστικά «ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια» πρόσληψη δημοσιογράφων, από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις «πληροφόρησης», πόση αλήθεια θα φέρει σε κοινή θέα;
Δυστυχώς η συνήθεια έχει ενσταλάξει σε όλους μας αυτήν την τακτική. Είτε παίζουμε συνεχώς τον ρόλο μας, είτε απορρίπτουμε αυτούς που δεν παίζουν τον ρόλο που εμείς περιμένουμε απ’ αυτούς. Και το κάνουμε με μεγαλύτερη κακεντρέχεια (ασυνείδητα πολλές φορές) σ’ αυτούς που αγαπούμε.
Παράδειγμα η συμπεριφορά του άντρα που πιστεύει ότι «η γυναίκα είναι αρχόντισσα και δούλα του σπιτιού». Η έμφαση στο δεύτερο!
Ή οι γονείς που πιστεύουν ότι του γιου τους θα του πήγαινε πολύ μια καριέρα στρατιωτικού ή αστυνομικού. Δεν ομολογούν όμως ότι θέλουν να ξεμπερδεύουν γρήγορα από την γονική μέριμνα!
Γιατί η διαφήμιση έχει καλύτερα αποτελέσματα στα παιδιά και τους νέους;
Ο λόγος ήταν από πάντα και παραμένει το πιο ανθρώπινο μέσο επικοινωνίας. Μπορεί να ικανοποιήσει τις περισσότερες ανθρώπινες ανάγκες. Μπορεί να μεταφέρει ακόμα λογική σκέψη και συναίσθημα, τα οποία δεν μπορεί το χρήμα.
Οι πολλές διαιρέσεις του λόγου (πολυγλωσσία) και η αλόγιστη χρήση του αιώνες τώρα (ψέμα, μυστικό), αλλά κυρίως η κακόβουλη επίθεση που δέχεται από το μέσο χρήμα, τον έχουν ρυπάνει σε βαθμό ασφυκτικό.
Ο εγωιστικός κομπασμός, η περιττή πολυπλοκότητα, η αδιάφορη ή υποκριτική υπεραπλούστευση μέρους αυτών που παραδοσιακά είχαν ταχθεί στην υπηρεσία του και η εγκληματική αδιαφορία τους να πλησιάσουν τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, άφησε χώρο στο χρήμα να στήσει έναν ασφυκτικό κλοιό, και να καταφέρει στις μέρες μας να καταστήσει σχεδόν ανενεργό τον λόγο.
Οι γονείς και οι παιδαγωγοί είναι σε θέση να γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα πόσο ο λόγος είναι αξιόπιστος στους νέους και πόσο μπορεί σαν μέσο επικοινωνίας να είναι αποτελεσματικός. Αυτοί όμως οι ίδιοι είναι και οι κύρια υπεύθυνοι για την κατάπτωση του μέσου αυτού.
Ο Λόγος είναι γνήσιο παιδί του Ανθρώπου και της Αγάπης, αφού χωρίς την συνεχή επαφή μαζί τους και χωρίς την συνεχή στήριξή τους γίνεται ανίσχυρος και καταρρέει.
Το Χρήμα είναι γνήσιο παιδί του Ανταγωνισμού και της Διχόνοιας αφού στηρίζεται όχι τόσο στην δύναμη αυτών που το κατέχουν, αλλά στην αδυναμία αυτών που δεν το κατέχουν.
Όχι μόνο δεν έχει ανάγκη της αγάπης, αλλά η παρουσία της αγάπης το κάνει να χάνει την αξία του. Δεν το ενοχλεί να πηγαίνει σ' όλους, έστω κι αν οι στόχοι των κτητόρων του είναι ο όλεθρος και ο θάνατος.
Ο Λόγος και η Αγάπη δεν συμβιβάζονται με την «κακή πρόθεση».
Αν το μέσον είναι το μήνυμα:
Σκέψου: ο κατάλληλος λόγος την κατάλληλη στιγμή πόση ψυχική δύναμη μπορεί να σου δώσει!
Σκέψου: μπορείς ν' αποκτήσεις χρήμα και να το διατηρείς, χωρίς να χάσεις την ψυχή σου;
Σκέψου: πόσο υπεύθυνη είναι η ομάδα που στηριζόμενη στη χρηματική εξουσία διασκορπίζει την ανθρώπινη ικμάδα σε χρηματοοικονομικά παιχνίδια, αποστερώντας τον ετοιμοθάνατο οικολογικά πλανήτη από τον φυσικό σωτήρα του;
Σαφώς και κάνουν λάθος αυτοί που είδαν το φως και την αλήθεια του Λόγου και μεταπίπτουν για διάφορους λόγους σε άλλες συμπεριφορές. Μακροπρόθεσμα εγκληματούν, αφού γίνονται αιτία να χάσουν την πίστη τους στον Λόγο και αυτοί που τους είχαν σαν πρότυπο. Αν και ο Λόγος που πηγάζει από την ανθρώπινη πνευματικότητα δεν έχει ανάγκη πρότυπα όταν δυναμώσει με τον χρόνο και γίνει ένα με τη συνείδηση, εντούτοις στους νέους που έχουν ανάγκη συμπαράστασης και συμπαράταξης είναι απαραίτητο το πρότυπο. Επομένως πρόκειται για σοβαρό ολίσθημα.
Τα παραπάνω μαρτυρούν ότι είναι φυσικός νόμος: «η ανθρώπινη πνευματική ανάπτυξη είναι αντιστρόφως ανάλογη του ποσού ανθρώπινης συμπεριφοράς τύπου (Β-Υ-Α) που επικρατεί, και ευθέως ανάλογη του αντίστοιχου ποσού συμπεριφοράς τύπου Λόγου».
Άρα η υγεία των ανθρώπων καταστρέφεται σε μέγιστο βαθμό από συμπεριφορές (Β-Υ-Α), που αναπτύσσονται:
● από λάθος,
● από άγνοια,
● από ανυπομονησία ως προς το αποτέλεσμα,
● σκόπιμα.
Οι τρεις πρώτοι λόγοι μπορούν ν’ αντιμετωπιστούν από την υγιή ομάδα, που στέργει τα άτομα που την αποτελούν. Ο τέταρτος, δηλαδή η σκόπιμη χρήση (Β-Υ-Α) με στόχο να προσδώσει πλεονεκτήματα σε κάποιους και μειονεκτήματα σε κάποιους άλλους, οδηγεί σε εξουσίες που σαν καρκίνος απλώνονται στο κοινωνικό σώμα και έχει την ικανότητα να καταστήσει αναποτελεσματική την παρέμβαση της υγιούς ομάδας έως και την αλλοτρίωσή της.
Διδάσκεται η συμπεριφορά;
Ίσως είναι το βασικότερο μάθημα που θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία. Κάθε χώρας. Κάθε βαθμίδας.
Αλλά ακόμη και αυτό, δεν θα είναι ποτέ αρκετό!
Οι συμπεριφορές διδάσκονται από όλους σε όλους.
Αντίθετα! Αν αναθέσεις την διδασκαλία της συμπεριφοράς σε μια ομάδα, π.χ. τους δασκάλους, αλλά η κοινωνική ομάδα δεν στέργει με το παράδειγμά της την προσπάθεια αυτή, τότε ακυρώνεται η διδασκαλία!
Και όχι μόνον!
Η αναξιοπιστία του δασκάλου που γεννιέται σαν φυσικό επακόλουθο, ακυρώνει και την διδασκαλία και των επιμέρους γνωστικών αντικειμένων. Βέβαια στην κοινωνία εξουσίας είναι επιθυμητή η εξέλιξη αυτή. Οι δάσκαλοι χρειάζονται για baby sitting και όχι για εμπέδωση συμπεριφορών και άναμμα λογικής και συνείδησης!
Μην κοροϊδεύετε τους νέους!
Ο νέος, ο κάθε νέος, γεννιέται αγνός κι αθώος. Κι αυτός είναι ένας κανόνας χωρίς εξαίρεση.
Από το περιβάλλον του μαθαίνει την συμπεριφορά!
Ο νέος που βλέπει άλλα να του διδάσκουν και άλλα να κάνουν οι διδάσκοντες, στην αρχή νιώθει σύγχυση. Ύστερα προσπαθεί να δει που είναι το λάθος. Στο τέλος αμφισβητεί την ορθότητα της διδασκαλίας, και χάριν της δυνατότητας κοινωνικής ένταξης μιμείται την απάτη, την βία, την αδιαφορία για τον συνάνθρωπο.
Ο νέος που βλέπει την κοινωνία γύρω του να του λέει με τα έργα της: «άσε κατά μέρος αυτά που έμαθες στο σχολείο, και κοίτα να πατήσεις τον συνάνθρωπό σου, γιατί μόνο έτσι θα επιβιώσεις» απορρίπτει το σχολείο, θεωρεί φαιδρούς τους αληθινούς δασκάλους, ψάχνει την «αλήθεια» που του προσφέρουν άλλες «πηγές».
Την εξουσία την συμφέρει να σκορπίζει όσο το δυνατόν περισσότερο (Β-Υ-Α) και να κάνει οπαδούς της – τελικά θύματά της – όσο το δυνατόν περισσότερους.
Έτσι πουλώντας βία – υποκρισία – αδιαφορία, γίνεται πιο πλούσια και πιο δυνατή! Περιορίζει τους εραστές του Λόγου σε στενά όρια και εκμεταλλεύεται την γνώση που τους αποσπά για να ελέγχει αποτελεσματικότερα το «κοπάδι». Το σκόρπισμα αυτό των (Β-Υ-Α) στο ανθρωποσύνολο, αλλά και ο συστηματικός εθισμός των ατόμων σε συμπεριφορές εξουσίας (μάθηση – εθισμός – εξάρτηση), μπορεί να αποδοθεί επιτυχώς με τη λέξη διαφθορά.
Διαφθορά.
Μπορούμε να ορίσουμε τη διαφθορά και με άλλο τρόπο: Είναι το σύνολο των πρακτικών στο επίπεδο μεταφοράς της σκέψης και στο επίπεδο δράσης – αντίδρασης, που εγκλωβίζουν το άτομο να χρησιμοποιεί συμπεριφορές εξουσίας, (Β-Υ-Α), γιατί βρίσκει εμπόδια αξεπέραστα στην χρήση του λόγου, λόγω αδυναμίας του ίδιου ή λόγω άρνησης ανταπόκρισης των πλησίον άλλων στο κάλεσμα του.
Έτσι στη διάρκεια αρκετού χρόνου, το άτομο (του το αποδεικνύει η εμπειρία), εκλαμβάνει ως αναγκαία συμπεριφορά μία τουλάχιστον από τις (Β-Υ-Α), εθίζεται σ' αυτές και εξαρτά την ομιλία και την δράση του στην αναζήτηση λύσεων μέσω των συμπεριφορών αυτών. Η εξουσία αυτό έχει σαν στόχο, αφού σε τέτοιου είδους λύσεις έχει τόμους συνταγών. Τρίβει λοιπόν τα χέρια της όταν άτομα ή ομάδες αναζητούν την αρωγή της σε λύσεις των προβλημάτων τους. Και τους παραδίδει στην διαφθορά να επιτελέσει το έργο της.
Με τον τρόπο αυτό όμως, το άτομο απομακρύνεται από την γνήσια πνευματική αναζήτηση. Αγκυλώνεται στις έτοιμες λύσεις της εξουσίας, απομακρύνεται από την γνήσια έκφραση του συναισθήματος, την λογική αναζήτηση, την εμπέδωση συνείδησης. Πνευματικά μισός άνθρωπος! Και βέβαια απολύτως χειραγωγίσιμος!
Με κατηγορηματικό τρόπο, αρνούμαστε το λεγόμενο “έγκλημα σκέψης”. Η σκέψη μας σαν δυνατότητα μετέρχεται όλους τις δυνατούς δρόμους. Αυτό είναι φυσικό. Η απόφαση να ακολουθήσουμε δρόμους (Β-Υ-Α), μας οδηγεί στην διαφθορά. Και μάλιστα με ελαφρυντικά στα άτομα που δεν πέρασε καν από το μυαλό τους ό δρόμος του λόγου και της λογικής. Τι άλλη δυνατότητα είχε ο πεινασμένος, που άνεργος χρόνια, άρπαξε ένα ψωμί και το έβαλε στα πόδια;... Μήπως η ενοχή της κοινωνίας που τον οδήγησε στην πράξη αυτή είναι απείρως μεγαλύτερη;
Η εξουσία στην εποχή μας έχει συστηματοποιήσει την διάδοση της διαφθοράς με πολλά εργαλεία:
Χειραγώγηση των Μ.Μ.Ε., του σχολείου, της οικογένειας, διαφθορά των θεσμών, πολιτική, δικαιοσύνη, εκκλησία, ανάδειξη σαν μοναδικού μέσου αντιμετώπισης αναγκών και προβλημάτων του χρήματος που αυτή τυπώνει, αυτή ελέγχει, αυτή παρέχει ή στερεί κατά βούλησιν. Και φυσικά ο κύριος στόχος της διαφθοράς είναι η νεολαία!
Την ίδια ακριβώς μέθοδο πρέπει να ενστερνιστούν και να κάνουν πράξη καθημερινή οι εραστές του Λόγου. Δηλαδή να προσελκύουν στον λόγο όσο το δυνατόν περισσότερους και παράλληλα να καταδεικνύουν την αλήθεια, αναφορικά με τα αίσχη της εξουσίας. (Εδώ είναι και η διαφορά του αληθινού Δημοσιογράφου, από τον κάθε είδους –γράφο, όπως λιβελογράφο, μπουρδογράφο, πορνογράφο, και πολλούς άλλους).
Σαν παράδειγμα:
Ακούμε ότι κάποιος έπεσε θύμα βίας. Το 99% των ανθρώπων αντιδρά ως εξής: «Ε! καλά. Όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά! Καυγάς με έναν δεν γίνεται!». Και γυρνούν αυτάρεσκα την πλάτη, χαμογελώντας που δεν είναι οι ίδιοι στην θέση του. Δεν έχουν καμία διάθεση όμως, να κουνήσουν ούτε το δαχτυλάκι τους. «Ας επιληφθούν οι αρμόδιοι!»
Το ίδιο αν η γειτονοπούλα μας, έχοντας εμπιστοσύνη σε μας και μην έχοντας πού αλλού να στραφεί, μας εξομολογηθεί ότι ο ερωτικός της σύντροφος την εξαπάτησε!
Λέμε διάφορα ακατάληπτα, λόγια της παρηγοριάς, αλλά μέσα μας κακαρίζουμε με κακεντρέχεια! «Ας πρόσεχες!».
Το ίδιο όταν ακούμε ότι Βορειοδυτικός κόσμος είναι αιτία της ασιτίας, των επιδημιών, της φτώχειας, των πολέμων, που έχουν καταδικάσει σε μαρασμό τον Νοτιοανατολικό κόσμο! Πάλι κλείνουμε κάθε φωνή συνείδησης με το «Εγώ θα σώσω τον κόσμο;».
Το ίδιο βέβαια κάνουν και οι «φίλοι» μας Ευρωπαίοι, από τη στιγμή που έμαθαν ότι στην Ελλάδα υπάρχει οικονομική κρίση! Βοήθησαν βέβαια σ’ αυτό και οι ντόπιοι και ξένοι λιβελολόγοι και λιβελογράφοι. Σήμερα ο Έλληνας για τους Ευρωπαίους, είναι ένας κλέφτης, ένας καταχραστής, ένας διεφθαρμένος ψεύτης και καλά να πάθει!
Χρειάζεται πολύ παρατηρητικότητα ώστε να αντιληφθεί κανείς ότι ενώ γίνεται μέγιστη προσπάθεια για τον περιορισμό των ασθενειών, δεν γίνεται σχεδόν καμία για τον περιορισμό της πείνας και της φτώχειας; Γιατί; Μήπως επειδή από τις αρρώστιες κινδυνεύουν όλοι, ενώ η φτώχεια είναι σε ένα βαθμό επιθυμητή;
Πού να στραφούν οι αδικημένοι; Στην εξουσία; Μα αυτή είναι η αιτία της αδικίας που υφίστανται!
Έτσι το βουλώνουν κι αυτοί κι ίσως επιφυλάσσονται να μας ανταποδώσουν τα ίσα όταν ο τροχός γυρίσει!
Ας εξετάσουμε μετά απ’ όλα αυτά, τι θα μπορούσε να εννοηθεί σαν υγιής συμπεριφορά.
Προφανώς η απάντηση βρίσκεται στη συμπεριφορά που γεννά και στηρίζει ανθρώπους γεμάτους υγεία, στο σώμα και στο πνεύμα.
Αλλά είναι δυνατόν να αναπτυχθούν με (Β-Υ-Α) η λογική, το συναίσθημα, η συνείδηση;
Προφανώς όχι!
Οι (Β-Υ-Α) αποστρέφονται και τη λογική και τη συνείδηση. Πολύ περισσότερο, τις φοβούνται! Γι’ αυτό εμποδίζουν με χιλιάδες τεχνάσματα τους ανθρώπους να αναπτυχθούν πνευματικά! Δεν τις συμφέρει. Πολύ περισσότερο, είναι ο καθρέπτης στον οποίο βλέπουν το άσχημο πρόσωπό τους!
Άρα ο μοναδικός δρόμος είναι ο Λόγος! Αυτός γεννά υγιείς ανθρώπους. Και αυτόν γεννούν και στηρίζουν οι υγιείς άνθρωποι! Όχι μόνο με λόγια! Με κάθε μέσον και κυρίως με έργα!
Το αντίθετο της διαφθοράς είναι η Αρετή.
Αρετή είναι η συνειδητή άρνηση της διαφθοράς. Έχει γνώση ο ποιητής των δύο όταν λέει: “Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία!”
Συμπεράσματα:
Τα άτομα και οι ομάδες που κυριαρχούνται από συμπεριφορές (Β-Υ-Α), εφ’ όσον δεν συντρέχουν άλλοι λόγοι, είναι ανώριμα/ες.
Η ανθρώπινη κοινωνία είναι ανώριμη.
Η ωρίμανση της ανθρώπινης κοινωνίας προς την κατεύθυνση του Λόγου, δεν μπορεί παρά να είναι ο φυσιολογικός δρόμος της εξέλιξης της.
Η συμβολή όλων προς την κατεύθυνση αυτή είναι άκρως απαραίτητη. Και πρέπει να γίνει συνειδητά από τον καθένα.
Το παιδί που αρνιέται να μεγαλώσει και να ωριμάσει, το βάζεις προ των ευθυνών του. Δεν το σκοτώνεις! Το ίδιο και την κοινωνία. Αναλαμβάνεις όμως κι εσύ το μερίδιο που σου αναλογεί.
«-Διεφθαρμένοι, Ντόριαν Γρέι της εξουσίας, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την μετάνοια!»
Αν ο στόχος της ανθρώπινης ομάδας, όχι σαν υποσύνολο, αλλά σαν σύνολο, είναι να παράξει νέες γενιές πιο υγιείς σωματικά και πνευματικά, τότε πρέπει κάθε άτομο να συνειδητοποιήσει, μέσω του λόγου, ότι κάθε συνεισφορά του στην εξουσία είναι προς την αντίθετη κατεύθυνση.
“Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος. Ούτος ην εν αρχή προς τον Θεόν. Πάντα δι' αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ό γέγονεν.” Μπορεί η εκκλησία να μεταφράζει το “Λόγος” σαν “Ο Χριστός” αλλά ο Χριστός θα ήθελε να το μεταφράσουμε σαν μια πνευματική ικανότητα που την έχουμε όλοι, ανεξαιρέτως. Την ικανότητα να σκεπτόμαστε, να συναισθανόμαστε τον συνάνθρωπο, να συνειδητοποιούμε για το τι είμαστε ικανοί, αν συναινέσουμε ώστε ο Λόγος και κατ' επέκταση η Παιδεία, να γίνουν ο δρόμος που θα μας οδηγήσει στον Άνθρωπο.
Την ικανότητα – δυνατότητα που όταν την αποποιούμαστε, γινόμαστε σκλάβοι ποικίλων εξουσιών.
Την ικανότητα – δυνατότητα που όταν αφελώς και ανοήτως αφήσουμε τον συνάνθρωπο να παραμελήσει έως ξεχάσει, τότε ταΐζουμε τις πάσης φύσεως εξουσίες. Απλά κοιτάξτε γύρω σας!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου