ΔΙΗΓΗΜΑ: Τα κρίνα της Γιολάντας

Στα χρόνια του Μεσαίωνα ζούσε μια όμορφη αρχόντισσα, η Γιολάντα. Ήταν η γυναίκα του περίφημου ιππότη Όρσου. Η Γιολάντα είχε την όψη της αγίας, πλούσια ξανθά μαλλιά, μεγάλα γαλανά μάτια και λευκό πρόσωπο. Το μαύρο και μακρύ φόρεμά της, το λεπτό ανάστημα της και τα ευγενικά χαρακτηριστικά της, της έδιναν μια αλλιώτικη γοητεία,

που σε καμία άλλη γυναίκα στη Γερμανία δεν θα μπορούσε να βρεις. Παράλληλα όμως με την ασύγκριτη ομορφιά της, η Γιολάντα είχε ευαίσθητη καρδιά, τρυφερή και συγκινιόταν με το παραμικρό. Παρηγορούσε όλους τους δυστυχισμένους που την πλησίαζαν. Για αυτό η Γιολάντα ήταν αγαπητή σε όλους όσους την είχαν γνωρίσει και την λάτρευαν σαν αγία. Μετά από λίγο καιρό, ο βασιλιάς της Γερμανίας έκανε μια εκστρατεία για να ελευθερώσει τους Αγίους Τόπους και ο ιππότης Όρσος, έφυγε και αυτός μαζί του, μαζί με τους άλλους Σταυροφόρους . Θα πήγαιναν σε χώρες, όπου οι άπιστοι έβριζαν και εριφρονούσαν το ιερό σύμβολο του σταυρού. Η Γιολάντα, όταν έμεινε μόνη της, κυριεύτηκε από μια στεναχώρια και έκλαιγε για τον αγαπημένο της σύζυγο που είχε φύγει. Τίποτα δεν μπορούσε να την ανακουφίσει. Ο σύζυγος της φεύγοντας της άφησε πολλά πολύτιμα φορέματα και χρυσά στολίδια, για να μην παραπονιέται το διάστημα που θα έλειπε και νόμιζε πως την είχε ξεχάσει. Η Γιολάντα όμως τα μάζεψε όλα και τα κλείδωσε σε ένα μπαούλο για να μην  τα βλέπει και μεγαλώνει η λύπη της. Άλλωστε τι θα ωφελούσε να στολιστεί αφού αυτός, στον οποίο ήθελε να αρέσει βρισκόταν μακριά, στην Παλαιστήνη. Το μόνο ενθύμιο, που είχε κρατήσει από τον σύζυγό της, ήταν ένα μικρό μαχαίρι του Τολέδου, που το φύλαγε πάντα στη ζώνη της. Όσο το είχε αυτό, νόμιζε πως είχε κάποια μυστική επικοινωνία με τον άνδρα της. Εντω-μεταξύ έγινε κάτι που δεν το περίμενε καθόλου. Ο Δανιήλ, ο επιστάτης του πύργου της, αγάπησε τρελά την Γιολάντα και προσπαθούσε να της εξομολογηθεί τον έρωτά του. Η Γιολάντα όμως δεν μπορούσε να φανταστεί κάτι τέτοιο, από ένα υπηρέτη της. Μία μέρα ο Δανιήλ, της μιλούσε για το σύζυγό της και κατόρθωσε να την παρασύρει έξω στην εξοχή. Όταν απομακρύνθηκαν αρκετά απο τον πύργο, σταμάτησε ξαφνικά μπροστά της και με τρεμάμενη φωνή, της εξομολογήθηκε το αίσθημά του. Η Γιολάντα δεν ήθελε να τον πιστέψει, όταν όμως ο επιστάτης επέμενε περισσότερο να υποκύψει στην άνομη επιθυμία του, τρόμαξε κι θέλησε να φύγει. Ο Δανιήλ τότε, τρελός από πόθο και τυφλός από την οργή του , όρμησε πανω της και την έριξε κάτω. Ήταν σίγουρος τώρα, ότι θα ικανοποιούσε τον πόθο του. Η Γιολάντα τότε έκλεισε τα μάτια της από τον τρόμο, σκέφτηκε τον αγαπημένο της άνδρα και έβγαλε από την ζώνη της  το μαχαίρι που πάντα φύλαγε και το βύθισε στην καρδιά της. Ο Δανιήλ πάγωσε από φρίκη, μπροστά στο θέαμα της αυτοκτονίας και θέλησε να φύγει για να μην τον περάσουν για δολοφόνο. Αλλά για κακή του τύχη, ένας άγριος λύκος πήδησε πάνω του μέσα από κάτι θάμνους, τον άρπαξε από το λαιμό και τον ξάπλωσε νεκρό. Ο Δανιήλ έπεσε δίπλα στο πτώμα της άτυχης κοπέλας. Μετά ο λύκος τον τράβηξε στο βάθος του δάσους και τον έφαγε.

Οι υπηρέτες ανησύχησαν για την εξαφάνιση της κυρίας και του επιστάτη τους και άρχισαν την αναζήτησή τους. Δύο μέρες μετά, η πιστή γυναίκα της Γιολάντας βρήκε άψυχο το κορμί της στο δάσος. Στο μέρος που είχε χυθεί το αίμα της, είδε με έκπληξη φυτρωμένα ολόλευκα κρίνα. Πήραν το σώμα της στον πύργο, και της έκαναν λαμπρή κηδεία και πάνω στον τάφο χάραξαν τα παρακάτω λόγια:

<<Διαβάτη, στάσου. Εδώ είναι θαμμένη η παναγια Γιολάντα, η ωραία αρχόντισσα. Ήταν τόσο ενάρετη, που φύτρωσαν κρίνα στο μνήμα της!..>>>

ΠΗΓΗ: Μέγας εγκυκλοπαιδικός καζαμίας