Πως οι δαίμονες μας σπρώχνουν στην αμαρτία

«Φεύγε εμπρησμόν, ω ψυχή – φεύγε Σοδόμων καύση – φεύγε φθοράν θείας φλογόσεως».

Οι πονηροί δαίμονες πασχίζουν με κάθε τρόπο, δολερά και ύπουλα, ν’ ανάψουν στην καρδιά μας τη φωτιά του άλογου θυμού ή της αμαρτωλής επιθυμίας, χρησιμοποιώντας ως μέσο και όργανο τη σάρκα μας.

Για να πραγματοποιήσουν το σκοπό τους, πρώτα σκοτίζουν τη διάνοιά μας μ’ ένα παχύ νέφος κακών λογισμών, μορφών και παραστάσεων, ενθυμήσεων και φαντασιώσεων, που, ανάλογα με το περιεχόμενο τους, γεννούν μέσα μας άλλοτε το θυμό και άλλοτε την επιθυμία, και στη συνέχεια κινούν δραστικά τα σωματικά μέλη μας στη διάπραξη της αμαρτίας.

Όταν, λοιπόν, βλέπουμε να παίρνει φωτιά η καρδιά μας απ’ τον ολέθριο θυμό ή την σαρκική επιθυμία, ας αφαιρούμε αμέσως τα προσανάμματα, ας απομακρύνουμε τα ξύλα, ας φεύγουμε μακρυά από τα αίτια της αμαρτίας, έχοντας πάντα στο νου μας τα παραδείγματα του πράου Δαβίδ, που ήταν ειρηνικός ακόμα και μ’ όσους μισούσαν την ειρήνη, και του πάγκαλου Ιωσήφ, που σώθηκε με τη φυγή από τα μιαρά δίχτυα της ακόλαστης Αιγυπτίας, αφήνοντας στα άνομα χέρια της το ρούχο του (Γεν. 39:11-13).

Γιατί αν, από αμέλεια και ραθυμία, δεν αντιδράσουμε εξαρχής, μόλις εμφανιστεί μέσα μας η πρώτη σπίθα του πάθους, είναι αδύνατο ν’ αποφύγουμε το άναμμα της φωτιάς, το ξέσπασμα της πυρκαγιάς, την πτώση στην αμαρτία, που θα μας οδηγήσει- αλίμονο!- στην αιώνια και άσβεστη φωτιά της κολάσεως, αν δεν προφτάσουμε να μπούμε, όπως ο δίκαιος Λωτ, στη σωστική Σηγώρ της μετάνοιας.

από το βιβλίο: «Θησαυρός Μετανοίας» (Ι.Μ. Παρακλήτου – Ωρωπός Αττικής 2003).

πηγη