Ο καρκίνος μου έκλεψε το στήθος αλλά όχι και τη ζωή. Εγώ τον νίκησα!

Της Στεύης Τσούτση.

Το έβλεπα στην τηλεόραση, το διάβαζα στα περιοδικά, μάθαινα κι ιστορίες από φίλους και γνωστούς.

Σοκαριζόμουν για λίγα λεπτά κι ύστερα πάλι, παρασυρμένη από την καθημερινότητα, άφηνα τα προβλήματα του κόσμου κι έπιανα τα δικά μου.

Κανείς, άλλωστε, δε θα μπορούσε να με κατηγορήσει. Όλοι αυτό κάνουν.

Βέβαια, ποτέ δε φανταζόμουν πως θα ξημέρωνε η μέρα που το ξένο πρόβλημα θα γινόταν οικείο. Όσο πιο δικό μου γίνεται…

Πως θα ξημέρωνε εκείνη η μαύρη μέρα που το στήθος μου δε θα ήταν πια δικό μου, αλλά δικό του…

Καρκίνος…

Ο δράκος στο παραμύθι κάθε γυναίκας.

Ο εφιάλτης που αρνείσαι πως θα σου κληρωθεί να δεις, αλλά που ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η μοίρα. Κι αυτό το άτιμο το Σύμπαν, μας παίζει παιχνίδια που ποτέ δεν περιμένουμε. Που ξέρουμε πως υπάρχουν αλλά ποτέ μα ποτέ δεν τολμούμε να τα σκεφτούμε να συμβαίνουν σε μας. Ίσως από φόβο, μήπως με τη σκέψη κάτι πάει στραβά και τα προκαλέσουμε.

Ένα μικρό παράσιτο στο στήθος, στο μέρος της καρδιάς. Μιας καρδιάς που έγινε κομμάτια στο άκουσμα του νέου. Θυμάμαι τον πανικό, όταν το ψηλάφησα στο μπάνιο.

Η πρώτη φορά από τις πολλές που έμελλε να ακολουθήσουν…

Θυμάμαι το χτυποκάρδι σε κάθε αίθουσα αναμονής κι όλα τα στάδια: Γιατρός, εσπευσμένη μαστογραφία, άλλος γιατρός κι άλλος γιατρός, τελική γνωμάτευση.

Άμεση μαστεκτομή.

Ένα μαχαίρι μπηγμένο βαθιά στο σημείο της καρδιάς. Που εκείνη την περίοδο, ευχόμουν να χωθεί τόσο βαθιά, ώστε να μην ξυπνήσω.

Αλλά επικράτησε η αγάπη για τη ζωή.

Και η επιθυμία να κάνω όλα όσα δεν είχα προλάβει.

Κι ήταν πολλά, δε θα τα χάριζα σε κανέναν κερατά δράκο.

Είχα δίπλα μου ανθρώπους να με αγαπούν. Κι ήταν αυτή η αγάπη που με έκανε να ξυπνήσω από την παράνοια και να πάψω να σκέφτομαι βλακείες για χαμένες θηλυκότητες . Είχα πολύ πιο σοβαρά πράγματα να ανησυχήσω.

Στην τελική ανάλυση, ένα κομμάτι κρέας είχε φύγει από πάνω μου. Νέτα, σκέτα.

Κι εγώ έπρεπε να παλέψω για τη ζωή μου. Όλα τα άλλα θα γινόταν…

Και πάλεψα. Με ακτίνες, περούκες, ναυτίες, αδυναμίες κι εκείνο το βλέμμα της συμπόνιας από αγνώστους που με δαιμόνιζε.

Με τα κοκτέιλ φαρμάκων στη θέση των κοκτέιλ που έπινα κάποτε με φίλες τα Σαββατόβραδα.

Μα πάνω από όλα, πάλεψα με τον καθρέφτη.

Που αγωνίστηκε να γίνει εχθρός και σε πείσμα του εγώ τον κράτησα φίλο.

Μια ουλή στο στήθος κι άπειρες στην καρδιά. Και τις έκλεισα όλες. Μία μία.

Αγάπη την αγάπη. Πείσμα το πείσμα. Θέληση τη θέληση.

Για τη ζωή που δεν είχα ζήσει και δε θα την εγκατέλειπα.

Και τα κατάφερα.

Ζω.

Τα μαλλιά μου μακρύνανε και το στήθος μου έστω και τεχνητά, είναι πλέον κανονικό. Η ουλή μου δείχνει τι πέρασα, αλλά εκεί είναι και η δύναμη μου.

Άτιμο πράγμα ο καρκίνος.

Παλεύει να σου στερήσει την ανθρώπινη υπόσταση. Να σε μετατρέψει σε σκιά του εαυτού σου, πριν σε τραβήξει μαζί του στο σκοτάδι. Αλλά δεν του πέρασε. Έμεινα στο φως.

Μου στέρησε λίγους μήνες από τη ζωή μου και το στήθος μου. Ε και;

Εγώ την επανάσταση μου την έκανα. Του την έφερα στη στροφή και τον έδιωξα.

Θήλασα το παιδί μου με το άλλο μου στήθος και χάραξα στο σημάδι μου μια φράση.

Μια μόνη φράση που μαρτυρά όλα όσα θέλω να σας πω.

Σε σας που περιμένετε σε μια αίθουσα αναμονής, με το φόβο να σας τρυπά την καρδιά. Εσάς που παλεύετε για τη ζωή σας. Για να μεγαλώσετε οι ίδιες τα παιδιά σας, για να ζήσετε τη ζωή που σας πρέπει.

Venceremos …

Θα νικήσουμε…

Της Μ.

Πηγή